 |
|
|  Tετάρτη 10/11
Η απίστευτη ιστορία ενός ερημίτη
Ζει εδώ και 40 χρόνια απομονωμένος, χωρίς ρεύμα και τρεχούμενο νερό
BBC,newsbeast.gr
Εδώ και σχεδόν 40 χρόνια, ο Κεν Σμιθ έχει γυρίσει την πλάτη στη συμβατική ζωή και ζει χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα ή τρεχούμενο νερό, σε μια καλύβα στις όχθες μιας απομονωμένης λίμνης στη Σκωτία. «Είναι μια ωραία ζωή. Όλοι εύχονται να μπορούσαν να το κάνουν, αλλά κανείς δεν το κάνει ποτέ», λέει ο ίδιος.
Δεν συμφωνούν όλοι ότι ο απομονωμένος τρόπος ζωής του, η αναζήτηση τροφής, το ψάρεμα, η συλλογή καυσόξυλων και το πλύσιμο των ρούχων του σε ένα παλιό μπάνιο σε εξωτερικό χώρο είναι κάτι το ιδανικό. Και ιδίως στην ηλικία των 74 ετών, που είναι ο ίδιος.
Η καλύβα του απέχει δύο ώρες με τα πόδια από τον πιο κοντινό δρόμο, στη λίμνη Treig. «Είναι γνωστή ως η μοναχική λίμνη. Δεν υπάρχει δρόμος εδώ αλλά ζούσαν εδώ προτού φτιαχτεί το φράγμα», λέει στο BBC.
Η κινηματογραφίστρια Λίζι Μακένζι ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τον Κεν πριν από 9 χρόνια και στη διάρκεια των τελευταίων δύο ετών τον έχει καταγράψει για το ντοκιμαντέ του BBC Scotland με τον τίτλο «The Hermit of Treig».
Ο Κεν, ο οποίος κατάγεται από το Ντέρμισαϊρ, λέει ότι ξεκίνησε να δουλεύει από την ηλικία των 15 ετών, κατασκευάζοντας πυροσβεστικούς σταθμούς.
Στα 26 του, άλλαξε η ζωή του. Μια συμμορία τον ξυλοκόπησε στη διάρκεια μιας νυχτερινής εξόδου και υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία. Για 23 ημέρες δεν είχε τις αισθήσεις του.
«Είπαν ότι δεν θα συνέλθω ποτέ. Είπαν ότι δεν θα μιλήσω ποτέ ξανά», σημειώνει. «Είπαν ότι δεν θα περπατήσω ποτέ, αλλά περπάτησα. Και τότε αποφάσισα ότι δεν θα ζήσω ποτέ με τους όρους κάποιου άλλου αλλά με τους δικούς μου», προσθέτει.
Ξεκίνησε λοιπόν τα ταξίδι και άρχισε να τον ενδιαφέρει η ιδέα της φύσης. Όταν βρέθηκε στα Χάιλαντς της Σκωτίας, ήξερε ότι είχε βρει το μέρος όπου ήθελε να μείνει. Ξεκίνησε λοιπόν να φτιάχνει την καλύβα του…
Τέσσερις δεκαετίες αργότερα, ζει ακόμη σε εκείνη την καλύβα, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, τρεχούμενο νερό ή αέριο και σίγουρα χωρίς σήμα κινητού τηλεφώνου.
Καλλιεργεί λαχανικά και μαζεύει μούρα, όμως η κύρια πηγή για την τροφή του έρχεται από τη λίμνη. «Αν θέλεις να μάθεις πώς να ζεις μια ανεξάρτητη ζωή, αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να μάθεις να ψαρεύεις», λέει.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
