 |
|
|  Πέμπτη 11/11
Δαχτυλίδι με πολύτιμο λίθο ("αμέθυστο"),του 7ου αιώνα ,που «θεράπευε» το hangover, ανακάλυψαν αρχαιολόγοι στο Ισραήλ
CNN,protothema.gr
Ένα εντυπωσιακό χρυσό δακτυλίδι με τον πολύτιμο λίθο ("αμέθυστο"), που χρησίμευε ως θεραπεία για το hangover, ανακάλυψαν Ισραηλινοί αρχαιολόγοι.
Όπως αναφέρει το CNN, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν το δαχτυλίδι σε ανασκαφή στην πόλη Γιαβνέ, στον χώρο του μεγαλύτερου γνωστού οινοποιείου της βυζαντινής εποχής, σύμφωνα με τη εφορεία αρχαιοτήτων του Ισραήλ. Το χρυσό δαχτυλίδι εντοπίστηκε 150 μέτρα από τα ερείπια μιας αποθήκης, που περιείχε αμφορείς.
Αν και το δαχτυλίδι χρονολογείται από το 7ο αιώνα, αξιωματούχοι ανέφεραν ότι το χρυσό κόσμημα μπορεί να είναι ακόμη πιο παλιό.
«Τα χρυσά δαχτυλίδια διακοσμημένα με αμέθυστο ήταν γνωστά στον ρωμαϊκό κόσμο. Το συγκεκριμένο πιθανό να ανήκει στην ελίτ που ζούσε στην πόλη ακόμη και τον 3ο αιώνα», αναφέρει η ανακοίνωση.
«O αμέθυστος ήταν ευρέως γνωστός για την προστασία που παρείχε από τις παρενέργειες της υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ», όπως υποστηρίζει ο αρχαιολόγος Αμίρ Γκολάνι στην ανακοίνωση. Το βάρος του δαχτυλιδιού είναι 5,11 γραμμάρια και, όπως επισημαίνει ο Ισραηλινός αρχαιολόγος, ανήκε σε εύπορο άτομο.
«Η χρήση του κοσμήματος έδειχνε το στάτους και τον πλούτο των Ισραηλινών. Αυτά τα δαχτυλίδια τα φορούσαν άνδρες και γυναίκες», πρόσθεσε. «Πολλές ευεργετικές ιδιότητες συνδέονται με αυτό τον πολύτιμο λίθο, συμπεριλαμβανομένης της αποτροπής των παρενεργειών της κατανάλωσης αλκοόλ, του hangover», προσθέτει.
Από την πλευρά της, η Έλι Χαντάντ, υπεύθυνη της ανασκαφής, εκτιμά ότι το χρυσό δαχτυλίδι «μπορεί να ανήκε στον ιδιοκτήτη της αποθήκης του οινοποιείου, σ΄έναν επικεφαλής» ή σ' έναν «άτυχο επισκέπτη που του έπεσε και έχασε το κόσμημά του».
«Ήθελε το άτομο που φορούσε το δαχτυλίδι να αποφύγει τη μέθη από την κατανάλωση μεγάλης ποσότητας κρασιού; Πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ», υπογράμμισε.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
