Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Τρίτη 16/11

΄Ελληνας ηθοποιός έτρεξε 2.421χλμ ως τη Γλασκώβη για την κλιματική αλλαγή



AΠΕ-ΜΠΕ

Στο περσινό λοκντάουν, ο ηθοποιός Άγης Εμμανουήλ παρακολουθούσε το ντοκιμαντέρ του Sir David Attenborough «A life on our planet», όταν τού γεννήθηκε η ιδέα να (ξανα)χρησιμοποιήσει το τρέξιμο ως μέσο ευαισθητοποίησης για το καυτό -κυριολεκτικά και μεταφορικά- θέμα της κλιματικής αλλαγής και της κρίσης που αντιμετωπίζει ο πλανήτης. Δρομέας με εμπειρία σε μαραθώνιους από το 1996 (26 συνολικά), εννέα υπερμαραθώνιους και ήδη μια μεγάλη δράση στο ενεργητικό του -τα «240 χιλιόμετρα για τον αιγιαλό» που έτρεξε το 2014- αποφάσισε να προσθέσει πολλές εκατοντάδες ακόμη χιλιόμετρα στο καλεντάρι του και να διανύσει μια διαδρομή 2.421χλμ ώστε να βρίσκεται, στις αρχές Νοεμβρίου, στη Γλασκώβη για τη Σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή (COP26). Έτσι κάπως γεννήθηκε η δράση «2.421 χιλιόμετρα για την κλιματική αλλαγή», που αν κι έμοιαζε με υπεράνθρωπο άθλο, ευοδώθηκε τελικά με επιτυχία παρά τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες, και ο Άγης Εμμανουήλ έστειλε το μήνυμα πως «τίποτα δεν είναι αδύνατο από τον οποιονδήποτε, αρκεί να το πάρει απόφαση». Από την Πνύκα στη Γλασκώβη, σ' έναν ...δρόμο μετ' εμποδίων Το ημερολόγιο έδειχνε 11 Αυγούστου, όταν ο Άγης Εμμανουήλ ξεκινούσε, από την Πνύκα, το μακρύ του ταξίδι προς τη Γλασκώβη, ώστε την 1η Νοεμβρίου να βρίσκεται στον προορισμό του, εκεί που οι ηγέτες του πλανήτη θα συζητούσαν για το κλίμα. Ο δρόμος μακρύς και τα εμπόδια φάνταζαν πολλές φορές ανυπέρβλητα, αλλά ο ηθοποιός και δρομέας κατάφερε να τα υπερκεράσει και να αναμετρηθεί με επιτυχία ακόμη και με την ίδια τη μοναξιά που βίωσε στη διαδρομή. «Ξεκίνησα από την Πνύκα και είχα υποστήριξη στη διάρκεια του κομματιού της Ελλάδας. Μετά πέρασα στην Ιταλία και καθώς ταξίδευα μόνος είχα μαζί μου το αυτοκίνητό μου, όπου άφηνα όλα τα πράγματά μου, όταν έτρεχα. Το άφηνα σε κάποια πόλη- βάση κι έκανα κάποια χιλιόμετρα με τρένα από και προς τη βάση. Το προτίμησα αυτό το ανορθόδοξο για να μην κουβαλάω ό,τι είχα μαζί μου. Είχα υποστήριξη στην Ιταλία μεγάλη, αλλά όχι στον δρόμο. Στον δρόμο ήμουν μόνος με εξαίρεση δύο ημέρες. Έτσι είχα τραυματισμούς, αναγκάστηκα να κάνω φυσικοθεραπείες στο Μιλάνο και μετά μπήκα στη Γαλλία που θεωρούσα -όπως κι αποδείχθηκε- ότι θα ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι καθώς ήταν και το πιο μεγάλο χιλιομετρικά και δεν είχα καμία υποστήριξη», τονίζει ο Άγης Εμμανουήλ. «Ενάμιση μήνα ήμουν μόνος, πέρασα πολύ δύσκολες καταστάσεις. Η κούραση ήταν ανυπέρβλητη. Κάποιες φορές έχασα το τρένο προς τον σταθμό της βάσης, μια άλλη χάθηκα σ' ένα δάσος, σ' ένα άλλο άκουσα κάποιο γρύλισμα... Όλο αυτό δεν το είχα προϋπολογίσει, ούτε το είχα σχεδιάσει. Τελικά όμως τα κατάφερα, αν και αυξήθηκε δραματικά ο βαθμός δυσκολίας. Δεν υπήρχε πλήρωμα ή οποιαδήποτε άλλη βοήθεια στη διαδρομή», εξηγεί. Εκεί που χρειάστηκε να καταθέσει πραγματικά ψυχή, μαζί με ό,τι σωματικό απόθεμα τού είχε απομείνει ήταν στη Γαλλία, όπου «οι συνθήκες ήταν εξαιρετικά δύσκολες», όπως περιγράφει. «Αυτό που έγινε στη Γαλλία ήταν πολύ σκληρό. Κι όλο αυτό το έκανε ένας άνθρωπος 52 χρονών. Αν ηρεμήσω και κάτσω και το σκεφτώ θα μού φανεί "αλλόκοτο". Αλλά ένιωσα από την πρώτη στιγμή πως θα τα καταφέρω», λέει και θυμάται την ανακούφιση που διαπέρασε κάθε κύτταρο του σώματός του, όταν έφτασε στο Καλέ «επειδή πλέον ήμουν κοντά στην Αγγλία κι εκεί θα έβρισκα δικούς μου ανθρώπους», όπως λέει χαρακτηριστικά.

 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία