 |
|
|  Τετάρτη 17/11
Ενας διαφορετικός-αν και αμφιλεγόμενος-διαγωνισμός ομορφιάς
Μια 86χρονη ανακηρύχθηκε «Μις Επιζώσα του Ολοκαυτώματος»,σε "καλλιστεία" που έγιναν στο Ισραήλ
newsbeast.gr
Μια 86χρονη προγιαγιά ανακηρύχθηκε χθες «Μις Επιζώσα του Ολοκαυτώματος», στον ετήσιο διαγωνισμό ομορφιάς που οργανώνεται στο Ισραήλ για να τιμηθούν οι γυναίκες οι οποίες βίωσαν τη φρίκη της ναζιστικής γενοκτονίας.
Δέκα διαγωνιζόμενες, ηλικίας από 79 έως 90 ετών, μετείχαν στα «καλλιστεία» που φιλοξενήθηκαν σε ένα μουσείο στη Χάιφα. Όλες τους με άψογες κομμώσεις, μακιγιάζ και ντυμένες στην τρίχα, με εσάρπες να κοσμούν τις τουαλέτες τους.
Ο διαγωνισμός είχε ακυρωθεί πέρσι λόγω της πανδημίας της Covid-19. Οι διοργανωτές τόνισαν ότι είναι μια ευκαιρία να τιμήσουν τις Εβραίες που τα νιάτα τους «κλάπηκαν» κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά κατάφεραν να επιβιώσουν και να φτιάξουν μια νέα ζωή στο Ισραήλ.
«Έπειτα από αυτά που πέρασα στο Ολοκαύτωμα, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έφτανα εδώ που είμαι με μια μεγάλη οικογένεια: δύο παιδιά, τέσσερα εγγόνια και δύο δισέγγονα» είπε η Κούκα Παλμόν, η οποία γλίτωσε από το πογκρόμ στη γενέτειρά της, τη Ρουμανία. «Κι όμως, είμαι εδώ, σΆ αυτήν την ηλικία, στα 87. Είναι θεϊκό, είναι απερίγραπτο», πρόσθεσε.
Η νικήτρια, η Σαλίνα Στάινφελντ, γεννήθηκε και αυτή στη Ρουμανία, επέζησε από τις επιθέσεις των Ναζί και εγκαταστάθηκε στο Ισραήλ το 1948. Μεταξύ των διαγωνιζόμενων ήταν και μια γυναίκα που γεννήθηκε στη Γιουγκοσλαβία και γλίτωσε από το στρατόπεδο συγκέντρωσης Ραμπ, στη σημερινή Κροατία.
Ορισμένοι σχολιαστές και επιζώντες φοβούνται ότι ο διαγωνισμός αυτός εξευτελίζει τη μνήμη των 6 εκατομμυρίων Εβραίων που εξοντώθηκαν από τους Ναζί.
Η Ντάνα Πάπο, η γιαγιά της οποίας, η Ρίβκα, διαγωνίστηκε , απέκρουσε αυτήν την άποψη, τονίζοντας ότι «όλοι πρέπει να δουν πόση ομορφιά υπάρχει σΆ αυτές τις γυναίκες που βίωσαν αυτή τη φρίκη».
«Θα τους δείξουμε πόσο τις αγαπάμε και τις εκτιμούμε. Χάρη σΆ αυτές, έχουμε μέλλον, έχουμε μια χώρα», τόνισε.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
