 |
|
|  Πέμπτη 18/11
Μηχανοκίνητος αθλητισμός
Μία μοτοσικλέτα άλλαξε την ζωή του Τζάκι Ιξ
AΠΕ-ΜΠΕ
Το 1960 και σε ηλικία 15 ετών, ο Τζάκι Ιξ πήρε από τον πατέρα του ως δώρο, μία μοτοσυκλέτα 50 cm3 και ανακάλυψε την χαρά της οδήγησης. «Είναι ένα δώρο που άλλαξε την ζωή μου», διηγήθηκε ο θρύλος του μηχανοκίνητου αθλητισμού, μιλώντας στις Βρυξέλλες, κατά την παρουσίαση ενός βιβλίου που συγκεντρώνει εκατό «εισιτήρια» που έγραψε στον απόηχο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ο πατέρας του, Ζακ Ιξ (1910-1978), ο οποίος υπήρξε διάσημος αθλητικός δημοσιογράφος και πρωταθλητής μοτοκρός.
«Στην ζωή του, κάθε άτομο συναντά έναν δάσκαλο, ένα βιβλίο, ένα γεγονός που αλλάζει την τροχιά του. Η δική μου, άλλαξε από αυτό το δώρο, που ήταν η μοτοσικλέτα», σχολίασε ο Ιξ, ο οποίος την Πρωτοχρονιά θα γίνει 77 ετών και πρόσθεσε: «Η περίπτωσή μου ήταν απελπιστική όσον αφορά στην εκπαίδευση. Και με αυτό το δώρο, αντί να είμαι τελευταίος, φλέρταρα γρήγορα με το βάθρο».
Οι μοτοσυκλέτες θα είναι πάνω από όλα «χόμπι» για τον νεαρό Τζάκι Ιξ, αλλά αυτή η πρακτική ως ερασιτέχνης, θα του δώσει μια γεύση για τον μηχανοκίνητο αθλητισμό και την ταχύτητα.
Η καριέρα του Ιξ στην Φόρμουλα Ενα, άρχισε το 1967 και στην διάρκεια της, κατέκτησε οκτώ νίκες Grand Prix μέχρι το 1979. Ο Βέλγος «πιλότος» είχε ξεχωρίζει και για τις... αντοχές του, καθώς επικράτησε έξι (!) φορές στον περίφημο αγώνα «24 Hours of Le Mans».
Με ταπεινότητα, σήμερα, ο Ιξ διαβεβαιώνει ότι οι επιτυχίες του, ανήκουν κυρίως στις ομάδες που τον περιέβαλαν και στις διάφορες ομάδες αυτοκινήτων που οδήγησε κατά την διάρκεια της καριέρας του.
«Στα αυτοκίνητα και στις μοτοσυκλέτες δεν είμαστε τίποτα χωρίς το εργαλείο που μας δίνεται για να τελειώσουμε την δουλειά, δηλαδή να είμαστε στην κορυφή της κατάταξης εάν μπορούμε. Είχα την ευκαιρία να τελειώσω την δουλειά πολλών... αόρατων ανθρώπων που μου έδωσαν τα αυτοκίνητα της νίκης».
Εκτός από την καριέρα του στη F1 και τα κατορθώματά του στο 24 Hours of Le Mans, ο Ιξ επικράτησε και στο Ράλι Paris-Dakar το 1983, με συνοδηγό, τον Γάλλο ηθοποιό, Κλοντ Μπρασέρ. Η συμμετοχή σε αυτό το ράλι, διεύρυνε το όραμά του για τον κόσμο και ερωτεύτηκε την Αφρική.
«Αλλαξε πολύ την προσωπικότητά μου», διαβεβαιώνει ο διάσημος Βέλγος και συνεχίσει: «Απέκτησα όραση 180 μοιρών και έμαθα να βλέπω αυτούς που λέω ξεχασμένους. Με λίγα λόγια να κοιτάζω τους ανθρώπους».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
