 |
|
|  Πέμπτη 25/11
Ο Μαραντόνα είναι πάντα εδώ...
AΠΕ-ΜΠΕ
Από τις «γιγαντιαίες» τοιχογραφίες μέχρι τα ατελείωτα και επαναλαμβανόμενα αθλητικά αφιερώματα και από την τηλεοπτική σειρά για την ζωή του, έως τις διαδικασίες προκειμένου να εξακριβωθούν τα αίτια θανάτου του, ο Ντιέγκο Μαραντόνα παραμένει «ζωντανός» στην ζωή Αργεντινών και ολων τών ποδοσφαιρόφιλων τού Πλανήτη, έναν χρόνο μετά τον θάνατο του.
Εκ των διασημότερων Αργεντινών της Ιστορίας και κορυφαίος ποδοσφαιριστής της γενιάς του, ο «Ντιεγκίτο» βρέθηκε νεκρός στις 25 Νοεμβρίου 2020, στο σπίτι όπου διέμενε σε ένα προάστιο του Μπουένος Αϊρες. Στα 60 χρόνια της ζωής του, ο Μαραντόνα, κατάφερε να γίνει ίνδαλμα για τους περισσότερους πιτσιρικάδες και είδωλο για τους περισσότερους λάτρεις τού ποδοσφαίρου. Ωστόσο, η σημαντικότερη προσφορά του στην ανθρωπότητα, είναι τα διαρκή μηνύματα που εξέπεμπε, σχετικά με την φθορά και την καταστροφή που προκαλεί η χρήση ναρκωτικών ουσιών. Αυτή άλλωστε, είναι και επί της ουσίας, η αιτία θανάτου του, καθώς η κατάχρηση τέτοιων ουσιών και αλκοόλ, δημιούργησαν ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία του.
«Ο Ντιέγκο ζει», «Αιώνιο 10», «D1OS», «Ντιέγκο σ΄ευχαριστούμε», είναι οι συνηθέστερες φράσεις που συνοδεύουν τις εικόνες του διάσημου Αργεντινού, με τον Ντιέγκο να φιλά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986, αλλά και να απεικονίζεται με φτερά αγγέλου, ως προστάτης με φωτοστέφανο και σκήπτρο, σημειώνοντας το γκολ του «χέρι του Θεού» εναντίον της Αγγλίας στο Μουντιάλ του 1986, ως παιδί, έφηβος, καταξιωμένος ποδοσφαιριστής, γενειοφόρος στα πενήντα του...
Εναν χρόνο μετά τον θάνατο του Μαραντόνα, οι εργατικές γειτονιές του Μπουένος Αϊρες και ιδιαίτερα η Λα Μπόκα, παραμένουν γεμάτες με τοιχογραφίες -αρκετές εκ των οποίων γιγαντιαίων διαστάσεων- που κοσμούν τους τοίχους των κατοικιών. Κάποιες εξ΄αυτών κατασκευάσθηκαν πριν τον θάνατό του και άλλες αργότερα, όμως όλες απαθανατίζουν τον «Pibe de oro».
«Είναι ένα είδωλο που έχει φύγει τώρα. Δεν μπορούσαν να του φτιάξουν άγαλμα όσο ζούσε, οπότε του φτιάχνουν τοιχογραφίες, οι οποίες θα πολλαπλασιασθούν», εκτιμά ο 57χρονος θαυμαστής του Μαραντόνα, Σέρχιο, μιλώντας μπροστά σε μία τοιχογραφία που δείχνει τον Μαραντόνα σε διαφορετικές ηλικίες της ζωής του.
Ο Μαραντόνα είναι παντού... Οπως στις οθόνες, με μια σειρά εννέα επεισοδίων της Amazon "Sueno bendito" (σ.σ. ευλογημένο όνειρο) που αναφέρεται στην ζωή του, αλλά και σύντομα στο Star + (Disney) με το δίωρο ντοκιμαντέρ "Mas alla de Diego", που θα προβληθεί σε τρία μέρη.
Και φυσικά στα γήπεδα, με πλήθος αφιερωμάτων στις 30 Οκτωβρίου (σ.σ. ημέρα των γενεθλίων του), όταν οι αγώνες σταμάτησαν στο 10ο λεπτό για ένα λεπτό αποθέωσης, ενώ έγινε προβολή εικόνων ή του ολογράμματος του Μαραντόνα. Στο ίδιο πλαίσιο, διεξήχθη ένας αγώνας φιλανθρωπικού χαρακτήρα, με μεγάλες «δόξες» της «αλμπισελέστε» του 1986, ενώ στις 14 Δεκεμβρίου, θα φιλοξενηθεί στο Ριάντ το «Κύπελλο Μαραντόνα», με την ανάμετρηση της Μπαρτσελόνα και της Μπόκα Τζούνιορς.
Ο Μαραντόνα, δεν... λείπει ούτε από τους δρόμους και την καθημερινότητα των Αργεντινών. Μνημεία εγκαινιάζονται διαρκώς, όπως συνέβη στο Σαντιάγο ντελ Εστέρο (στα βόρεια της Αργεντινής) με ένα χάλκινο άγαλμα ύψους πέντε μέτρων, αλλά και στην Σάντα Κλάρα ντελ Μαρ (στο νότιο τμήμα της χώρας) με μια τσιμεντένια κατασκευή 13 μέτρων που αναπαριστά τον Μαραντόνα να κάνει «κόλπα» με την μπάλα στο κεφάλι.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
