 |
|
|  Τρίτη 14/12
Washington Post
Ο ισραηλινός στρατός έπληξε δύο φορές εγκαταστάσεις παραγωγής χημικών όπλων στη Συρία
WP,zougla.gr
Το Ισραήλ έπληξε δύο φορές εγκαταστάσεις χημικών όπλων στη Συρία, κατά την τελευταία διετία, σε μια προσπάθεια να εμποδίσει τη Δαμασκό να ξαναρχίσει την παραγωγή τους, υποστηρίζει σε δημοσίευμά της η εφημερίδα Washington Post.
Η ακρίβεια του δημοσιεύματος, το οποίο επικαλείται νυν και πρώην Αμερικανούς και Δυτικούς αξιωματούχους των υπηρεσιών πληροφοριών, επιβεβαιώθηκε στο πρακτορείο Reuters από ένα πρόσωπο που έχει γνώση της επιχείρησης αλλά ζήτησε να μην κατονομαστεί και να μην γίνει γνωστή η εθνικότητά του.
Οι ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ απέφυγαν να κάνουν οποιοδήποτε σχόλιο.
Προς το παρόν δεν υπάρχει κάποια αντίδραση εκ μέρους της Δαμασκού. Η συριακή κυβέρνηση αρνείται ότι χρησιμοποιεί χημικά όπλα. Το 2013 δεσμεύτηκε να παραδώσει το χημικό οπλοστάσιό της και υποστηρίζει ότι το έκανε.
Το Ισραήλ έχει παραδεχτεί ότι εξαπέλυσε δεκάδες αεροπορικά πλήγματα στη Συρία, με στόχο, όπως λέει, Ιρανούς στρατιώτες ή επιχειρήσεις παράδοσης όπλων σε συμμάχους των ανταρτών. Όμως, σύμφωνα με την εφημερίδα, στις 8 Ιουνίου ισραηλινά μαχητικά έπληξαν τρεις στρατιωτικούς στόχους κοντά στη Δαμασκό και τη Χομς. Όλοι οι στόχοι συνδέονταν με το παλαιό πρόγραμμα παραγωγής χημικών όπλων της Συρίας. Πέρσι τον Μάρτιο το Ισραήλ στοχοθέτησε μια έπαυλη και ένα συγκρότημα που συνδέονται με την προμήθεια ενός χημικού που μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην παρασκευή νευροπαραλυτικών ουσιών.
Οι έρευνες των Ηνωμένων Εθνών και του Οργανισμού για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι συριακές κυβερνητικές δυνάμεις χρησιμοποίησαν αέριο σαρίν και βαρέλια-βόμβες χλωρίου σε επιθέσεις, μεταξύ 2015-18, στις οποίες σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν χιλιάδες άνθρωποι.
Ισραηλινοί αξιωματούχοι έχουν εκφράσει ανησυχίες για την πιθανότητα να πέσουν τα χημικά όπλα της Συρίας στα χέρια τρομοκρατικών ομάδων.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
