 |
|
|  Δευτέρα 27/12
Παγκόσμιο ρεκόρ
Tαξιτζής τής Θεσσαλονίκης έκανε.... 4,6 εκατ. χιλιόμετρα με το ίδιο αυτοκίνητο!!
gazzetta.gr,protothema.gr
Αν άκουγε κανείς πως ένας άνθρωπος έκανε εκατομμύρια χιλιόμετρα με το
ίδιο αυτοκίνητο, σίγουρα δεν θα το πίστευε, αφού μετά από μερικά
χρόνια οι περισσότεροι-αν όχι όλοι- αλλάζουν αυτοκίνητο.
Κι όμως…Ο Γρηγόριος Σαχινίδης από την Θεσσαλονίκη, όχι απλώς έκανε
εκατομμύρια χιλιόμετρα με το ίδιο αυτοκίνητο, αλλά ήταν και το όχημα
της δουλειάς του αφού είναι οδηγός ταξί.
Συγκεκριμένα, έκανε 4,6 εκατομμύρια χιλιόμετρα με το ίδιο αυτοκίνητο
μάρκας Mercedes Benz 240D κατασκευής έτους 1976 και μάλιστα του
ζητήθηκε από την γνωστή εταιρεία αυτοκινήτων να «δωρίσει» το όχημά του
στο Μουσείο της στην Στουτγάρδη, καθώς έσπασε παγκοσμίως το ρεκόρ
διανυθέντων χιλιομέτρων, για κάθε τύπου αυτοκινήτου της σε ολόκληρο
τον πλανήτη.
Ήταν το 1981 όταν ο κ. Σαχινίδης, με την βοήθεια του αδερφού του έφερε
μεταχειρισμένο από την Γερμανία (ήδη 4 ετών τότε), το συγκεκριμένο
ταξί.
Από τότε εξυπηρέτησε αρκετούς αξιωματούχους και διάσημους, όπως ο
βουλευτής τότε και μετέπειτα πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, ο
Γερμανός ποδοσφαιριστής Γκερτ Μίλερ, η Δέσπω Διαμαντίδου, ο Μάνος
Κατράκης, ο Αλέκος Σακελλάριος, η Μαρινέλλα, ο Διονύσης Σαββόπουλος
και ο Δημήτρης Μητροπάνος.
Μετέφερε επίσης ανθρωπιστικά αγαθά σχεδόν τετρακόσιες φορές στην υπό
πόλεμο τότε Σερβία.
Το ταξί ήταν η δουλειά του και οι οικονομικές δυσκολίες δεν του
επέτρεψαν να το αντικαταστήσει με αυτοκίνητο της ίδιας μάρκας.
Έκανε αμέτρητα ταξίδια στο εξωτερικό, γι’ αυτό και ο τόσο μεγάλος
αριθμός των χιλιομέτρων.
«Όταν πήρα το ταξί, ήταν λίγα τα Μερσεντές που κυκλοφορούσαν στην
Ελλάδα, ενώ είχα το πλεονέκτημα να μιλάω γερμανικά, καθώς έζησα 15
χρόνια στη Γερμανία. Έτσι, συνεργαζόμουν με τουριστικά γραφεία, τα
οποία μου έστελναν πελάτες για τους μεταφέρω εντός Ελλάδος, αλλά και
στις γύρω χώρες. Μετέφερα επιχειρηματίες στα Σκόπια, τη Γερμανία, την
Μπάνια Λούκα, πήγα οκτώ φορές στην Τουρκία και περισσότερες από 90 στη
Βουλγαρία. Μάλιστα, το 1993, διασχίζοντας την εμπόλεμη Γιουγκοσλαβία,
συνόδευσα μέχρι το Βελιγράδι φορτηγό με ανθρωπιστική βοήθεια,
μεταφέροντας τον συνοδό της αποστολής, επιχειρηματία Στέφανο Μήλιο,
τον μόνο άνθρωπο που είχε τότε άδεια εισόδου στη χώρα».
Για 23 χρόνια ήταν ο «αχώριστος σύντροφός» του. Αυτό, όπως λέει,
οφείλεται και στην καλή συντήρηση του ταξί, την οποία επιμελούνταν ο
ίδιος ως μηχανικός αυτοκινήτων.
«Θυμάμαι το 1989, όταν είχε πέσει πολύ χιόνι στη Θεσσαλονίκη και επί
δύο εβδομάδες δεν κυκλοφορούσε κανένα αυτοκίνητο ούτε λεωφορεία. Τότε,
δουλεύαμε μόνο δέκα ταξί. Πήρα μία κοπέλα από τη Μητροπόλεως για να
την πάω στην Περαία. Στη μέση της διαδρομής μάς σταμάτησε η Τροχαία
και μας είπαν ότι ο δρόμος δεν “περπατάει”. Τελικά την πήγα με ευθύνη
μου, καθώς ήμουν μαθημένος στα χιόνια. Στην επιστροφή βρήκα εννέα
κοπέλες που είχαν σχολάσει από βιοτεχνία, δεν μπορούσαν να βρουν τρόπο
να επιστρέψουν και είχαν παγώσει. Κατάφεραν να χωρέσουν στο ταξί, αφού
κάθισαν δύο μπροστά και επτά πίσω!».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
