 |
|
|  Τρίτη 28/12
Ρεζά Γκολαμί
Η ιστορία του ασυνόδευτου πρόσφυγα που έφτασε στη Λέσβο πριν 15 χρόνια και έγινε συγγραφέας
AΠΕ-ΜΠΕ,newsbeast.gr
Ήρθε στη Λέσβο στα 17 του χρόνια, «ασυνόδευτος ανήλικος πρόσφυγας» το 2006 με μια φουσκωτή βάρκα από τις απέναντι τουρκικές ακτές. Έμεινε στην περιβόητη «Παγανή» και στη συνέχεια με ένα σημείωμα στο χέρι έφυγε στην Αθήνα. Δέκα πέντε χρόνια μετά ο 32χρονος πια Ρεζά Γκολαμί, επέστρεψε στη Μυτιλήνη για να παρουσιάσει το πρώτο του βιβλίο, τις «Χαμένες Ταυτότητες» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Τόπος».
Περήφανος σαν όλους τους πρόσφυγες που τα κατάφεραν πια, ο Ρεζά ύστερα από απορριπτικές αποφάσεις από την επιτροπή ασύλου και με προσωπικό αγώνα, πήρε πρώτα πολιτικό άσυλο το 2011 και μετά το 2016 την ελληνική υπηκοότητα. Ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευσή του στην Ελλάδα και πλέον είναι φοιτητής στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων. Δούλεψε από το 2010 ως το 2015 ως μεταφραστής και διερμηνέας. Το 2012 εκλέχτηκε πρόεδρος της αφγανικής κοινότητας και από τότε αγωνίζεται για την ένταξη και για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κι όλα αυτά, παράλληλα με ένα στέκι στα Εξάρχεια της Αθήνας που έφτιαξε εδώ και πέντε περίπου χρόνια αναπολώντας γεύσεις της παιδικής του ηλικίας. Ένα μαγαζί που πλέον είναι ένα από τα τοπόσημα της περιοχής.
«Γεννήθηκα σε εμπόλεμη ζώνη, σε μία φτωχή χώρα» λέει μιλώντας άπταιστα ελληνικά πια. Και συνεχίζει περιγράφοντας την πορεία του. Στα 12 του χρόνια πέρασε στο Πακιστάν, το 2001 μαζί με τους συμπατριώτες του πίστεψε πως με τη βοήθεια των Αμερικανών θα άλλαζαν όλα στην πατρίδα του. Ακολούθησε η διαφυγή του στο Ιράν, η πορεία του στην Τουρκία και τέλος το πέρασμα του στη Μυτιλήνη. Δηλώνει τυχερός που εντοπίστηκε από το Λιμενικό Σώμα της Ελλάδας: «Αν ένα κύμα αναποδογύριζε τη βάρκα τότε, δεν θα ήμουν εδώ σήμερα». Και μετά η Αθήνα και η προσπάθεια του. «Δεν έγινα βάρος, και δεν αλλοίωσα τον ελληνικό πολιτισμό» λέει. Και συνεχίζει: «Πλέον θέλω να συνεισφέρω με αγάπη προς όλους, γιατί πάνω από όλα βρίσκεται ο άνθρωπος».
Το βιβλίο του Ρεζά Γκολαμί παρουσιάστηκε στη Μυτιλήνη από το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση και την Ύπατη Αρμοστεία ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στην Ελλάδα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
