 |
|
|  Τετάρτη 29/12
Δημήτρης Κατσιούρας
Ο 34χρονος΄Ελληνας που μυεί τους Ρώσους στα ρεμπέτικα και τούς ...έβαλε να
χορέψουν την «Φραγκοσυριανή» στο... χιόνι
Μόσχα/AΠΕ-ΜΠΕ
Ο βαρύς φετινός χειμώνας στη Μόσχα μοιάζει να «υποχωρεί» για λίγο στο
άκουσμα ελληνικής λαϊκής μουσικής.
Είναι η στιγμή που ο Δημήτρης Κατσιούρας πιάνει στα χέρια το
μπουζούκι του και με φόντο το Παλάτι Τσαρίτσιν, αρχίζει να παίζει
ρεμπέτικα και λαϊκά ελληνικά τραγούδια, με τους πιο τολμηρούς ν'
αψηφούν το χιόνι που πέφτει γύρω τους και να πιάνουν τον …χορό.
«Στους Ρώσους αρέσει πάρα πολύ το μπουζούκι αλλά και τα τραγούδια
μας», εξηγεί ο 34χρονος ρεμπέτης, ο οποίος παίζει στο μπουζούκι του
και τραγουδά τη «Φραγκοσυριανή» του Μάρκου Βαμβακάρη ,ενω το
χορευτικό συγκρότημα (Dancing Collective) του Κέντρου Ελληνικού
Πολιτισμού Μόσχας, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Oksana Rakcheeva
και του Ευστάθιου Νικητόπουλου, χορεύει χασάπικο, σ' ένα απόλυτα
λευκό τοπίο.
«Ίσως για πρώτη φορά, οι τοίχοι του Παλάτι Τσαρίτσιν στη Μόσχα να
"αφουγκράστηκαν" τους ήχους του μπουζουκιού», λέει με περηφάνια ο
βιρτουόζος μουσικός, ο οποίος παίζει και τραγουδάει στη Μόσχα ελληνικά
τραγούδια. «Δεν είναι μόνο η διασκέδαση. Απώτερος στόχος μου είναι, οι
Ρώσοι να νιώσουν την ελληνική ψυχή, που συνδέεται με το ρεμπέτικο και
το λαϊκό τραγούδι», εξηγεί.
Αξίζει να σημειωθεί πως οι Ρώσοι «μυηθήκαν» στον κόσμο του ρεμπέτικου
στη δεκαετία του '80, όταν στην τότε Σοβιετική Ένωση προβλήθηκε σε
όλους τους κινηματογράφους της χώρας, με εκατομμύρια θεατές, η ταινία
«Ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρρη, που πήρε την Αργυρή Άρκτο στο Φεστιβάλ
Βερολίνου κι έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη του ρωσικού κοινού.
Ο 34χρονος μουσικός εργάζεται στη Μόσχα από το 2019 στο ελληνικό
εστιατόριο του Ηλία Ηλιάδη «Πίτα- σουβλάκι». «Δέκα χρόνια λειτουργίας
στην αγορά της πρωτεύουσας κι έγινε δημοφιλής ο δικός μας χώρος
εστίασης, που προσφέρει και ψυχαγωγία "αλά ελληνικά". Εμείς
προσφέρουμε τα ελληνικά πιάτα και ο Δημήτρης προσφέρει στους πελάτες
μας την ελληνική χαρά», εξηγεί ο κ. Ηλιάδης.
Ο Δημήτρης Κατσιούρας παραδέχεται πως τον συναρπάζει να παίζει στο
εξωτερικό και να δείχνει τι θα πει ελληνική μουσική. Αρχισε να
ταξιδεύει με σκοπό να διαδώσει το ελληνικό ρεμπέτικο και το λαϊκό
τραγούδι στους άλλους λαούς. Πρώτος του σταθμός ήταν η Τουρκία, στη
συνέχεια πήγε στη Ρουμανία ώσπου κατέληξε στη Ρωσία. «Οι Ρώσοι είναι
φιλέλληνες. Δεν υπάρχει στη Ρωσία ούτε ένας Ρώσος που να μην αγαπάει
την Ελλάδα. Μας θαυμάζουν για την ιστορία και τον πολιτισμό μας.
Αγαπούν το έργο του Μίκη Θεοδωράκη, αλλά δεν ξέρουν τον Μάρκο
Βαμβακάρη!», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Όπως λέει, έμαθε να παίζει μουσικά όργανα από παιδί. «Μόλις πήρα στα
χέρια μου το μπουζούκι, άρχισα να παίζω. Ένας από τους παππούδες μου
έπαιζε μπουζούκι, ίσως πήρα από αυτόν τον πόθο και την αγάπη για το
συγκεκριμένο μουσικό όργανο », τονίζει, επισημαίνοντας πως «οι Ρώσοι
αγαπούν τα γλέντια "με περιεχόμενο", γι' αυτό γοητεύονται με τη λαϊκή
μας μουσική και τον ελληνικό "μυσταγωγικό" χορό ζεϊμπέκικο»,
επισημαίνει.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
