 |
|
|  Πέμπτη 30/12
Ομογένεια
Τυφλή ηθοποιός χορεύει και διδάσκει ελληνικούς χορούς, στην Αργεντινή, με τα μάτια της ψυχής
AΠΕ-ΜΠΕ
Απλώνει το χέρι της στον ώμο του παρτενέρ της και με βήματα στιβαρά ακολουθεί τον ήχο του χασάπικου που πλημμυρίζει την αίθουσα, δίνοντας τον ρυθμό στους υπόλοιπους χορευτές που ακολουθούν στις πίσω σειρές. Τα πλάνα από τη μακρινή Αργεντινή προδίδουν τη μεγάλη αγάπη όλων όσοι επί σκηνής χορεύουν ελληνικούς χορούς αλλά όχι και το γεγονός ότι η χορεύτρια με τη λυγερή κορμοστασιά της πρώτης σειράς είναι τυφλή και είναι τα μάτια της ψυχής αυτά που οδηγούν τα βήματά της.
Με ρίζες ελληνικές από το νησί της Σάμου, η Ανδρέα Σερράνο άρχισε να χάνει σταδιακά την όρασή της από την τρυφερή παιδική ηλικία των οχτώ ετών, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα και να μάθει αρχικά να μιλάει ελληνικά και στη συνέχεια όχι μόνο να χορεύει αλλά και να διδάσκει ελληνικούς χορούς (μια δραστηριότητα που έχει ανασταλεί προσωρινά λόγω πανδημίας).
Ηθοποιός σ' ένα θέατρο τυφλών στην Αργεντινή, το Teatro Ciego, και με σπουδές στη σεξολογία, η Ανδρέα Σερράνο, που πρόσφατα έκλεισε τα 53 της χρόνια, μιλάει, όπως λέει, σπαστά ελληνικά, αλλά όταν η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την Ελλάδα, η γλώσσα της «λύνεται» και ξεχειλίζει αγάπη.
«Ο προπάππους μου ήταν από το Καρλόβασι της Σάμου κι όταν έφτασε στο Μπουένος Άιρες ίδρυσε μαζί με συμπατριώτες του ένα μουσικό συγκρότημα. Απ' αυτόν φαίνεται πως κληρονόμησα τη μεγάλη μου αγάπη για την ελληνική μουσική», λέει από το Μπουένος Άιρες, η Ανδρέα Σερράνο, η οποία δεν άφησε αναξιοποίητη αυτή την κληρονομιά.
«Είχα ήδη χάσει πλήρως την όρασή μου, όταν αποφάσισα να μάθω ελληνικά και χορούς και μού ήταν δύσκολο αλλά έπρεπε να μάθω έτσι κι αλλιώς. Για εμένα δεν υπήρχε άλλη επιλογή γιατί η ψυχή μου είναι ελληνική και το αίμα μου ελληνικό. Αισθάνομαι Ελληνίδα», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Κινητήρια δύναμη κι αυτό που δίνει «φτερά» στα πόδια της κάθε φορά που σηκώνεται να χορέψει στους ρυθμούς ενός ελληνικού τραγουδιού είναι η αίσθηση ότι έρχεται ένα βήμα πιο κοντά στην Ελλάδα. «Το να χορεύω ελληνικούς χορούς και να μιλάω την ελληνική γλώσσα με κάνει να νιώθω ακόμη πιο κοντά στην πατρίδα της καρδιάς μου», τονίζει και περιγράφει με ενθουσιασμό τη μεγάλη χαρά που αυτή η διαδικασία, όπως λέει, πλημμυρίζει την ψυχή της. Αγαπημένος της χορός είναι το χασάπικο, ενώ της αρέσει επίσης ο συρτός, ο καλαματιανός, το ζεϊμπέκικο, αλλά και η ελληνική παραδοσιακή μουσική.
Είναι, μάλιστα, τέτοια η αγάπη της για την ελληνική μουσική, που την ακούει όλη μέρα, όπως χαρακτηριστικά λέει, ενώ αποκαλύπτει πως πολλές φορές σιγοτραγουδάει τα τραγούδια της Μελίνας Ασλανίδου, την οποία αγαπά πολύ, αλλά και του Γιώργου Νταλάρα, που είναι ο αγαπημένος της τραγουδιστής.
Η Ανδρέα Σερράνο -όπως και πολλοί άλλοι στην Αργεντινή και ευρύτερα στη Λατινική Αμερική- οφείλει τη γνώση των ελληνικών της στην ελληνική πολιτιστική οργάνωση «ΝΟΣΤΟΣ», που ίδρυσε πριν από μια δεκαπενταετία η δραστήρια ομογενής γιατρός Χριστίνα Τσαρδίκου.
«Μιλάω κάποια ελληνικά αλλά καταλαβαίνω πολύ καλύτερα», λέει η Ανδρέα Σερράνο κι εξηγεί γιατί ήταν σημαντικό για την ίδια να μάθει τη γλώσσα, την αγάπη για την οποία πήρε από τον παππού της. «Είναι το αίμα μου, οι ρίζες μου. Είναι πολύ σημαντικό για εμένα να μιλάω ελληνικά», τονίζει και χαρακτηρίζει την όλη διαδικασία μια «μικρή οδύσσεια» εξαιτίας του γεγονότος ότι πλέον δεν βλέπει τίποτα και η διαδικασία της μάθησης γι' αυτήν είναι πιο δύσκολη- αλλά όχι ακατόρθωτη όπως περίτρανα αποδεικνύει η γυναίκα αυτή με την ατσάλινη θέληση.
Κι αν από τον παππού της κληρονόμησε την αγάπη για τη γλώσσα, από τη μητέρα της πήρε την αγάπη για την ελληνική κουζίνα. Αγαπημένο της φαγητό είναι ο μουσακάς κι έχει αδυναμία στα γλυκά και ιδιαίτερα στο γαλακτομπούρεκο αλλά και τα ...εορταστικά μελομακάρονα. Δηλώνει επίσης λάτρης της κρητικής κουζίνας, τον πλούτο της οποίας είχε την ευκαιρία να δοκιμάσει στη διάρκεια ενός ταξιδιού στην Κρήτη μαζί με την κόρη της (σ.σ. έχει κι έναν γιο) και μια φίλη της. Της αρέσουν ιδιαίτερα τα Χανιά και παρόλο που η οχτάωρη πεζοπορία στο φαράγγι της Σαμαριάς ήταν σωματικά επίπονη, δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτή τη μοναδική, όπως την περιγράφει, εμπειρία.
Η αγάπη για το Καρλόβασι, εκεί που είναι οι ρίζες της, και την Κρήτη την κάνει να ανυπομονεί να επιστρέψει για ένα ακόμη ταξίδι στην Ελλάδα (την έχει επισκεφθεί δυο φορές) και ν' ανακαλύψει ακόμη περισσότερες γωνιές της.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
