 |
|
|  Σάββατο 1/1
ΜΕΓΑΛΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΣΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΑ
...με επίκεντρο το μεγαλύτερο μουσείο τής χώρας
DW,zougla.gr
Ένα σκάνδαλο για την προέλευση έργων τέχνης ταλανίζει το μεγαλύτερο μουσείο της Ελβετίας. Η συλλογή Μπύρλε αναζωπυρώνει τη συζήτηση για τα κλεμμένα έργα τέχνης.Όπως αναφέρει η DW ,το μεγαλύτερο μουσείο τέχνης στην Ελβετία, το Kunsthaus στη Ζυρίχη ,βρίσκεται σε κρίση. Aντί να γιορτάζεται το νέο κτήριο που εγκαινιάστηκε περίτρανα τον περασμένο Οκτώβριο, ένα είναι το θέμα που κυριαρχεί τώρα. Έχουν γίνει άραγε αρκετά ώστε να μην παρουσιάζονται έργα τέχνης που ανήκαν σε Εβραίους και έπρεπε να τα πουλήσουν από ανάγκη μετά τους διωγμούς που υπέστησαν από τη ναζιστική Γερμανία;
«Φτάνει πια!» με αυτά τα λόγια απαιτεί τώρα η διάσημη Ελβετίδα καλλιτέχνιδα Μίριαμ Καν έργα της που βρίσκονται στο Kunsthaus εδώ και 40 χρόνια. Παράλληλα στο μουσείο παρουσιάζονται έργα από τη συλλογή Μπύρλε. Ο Εμίλ Μπύρλε ήταν ένας πολιτογραφημένος Γερμανός και έγινε πλούσιος ως κατασκευαστής όπλων, τα οποία πουλούσε στους Ναζί. Δώρισε εκατομμύρια στη πόλη της Ζυρίχης ως μαικήνας της τέχνης και αυτή τον τιμά στην είσοδο του μουσείου με μια προτομή. 200 έργα τώρα από τη συλλογή του παρουσιάζονται τώρα στο νέο κτήριο, συμπεριλαμβανομένων έργων του Ρενουάρ, του Μονέ και του Σεζάν.
Η οργή για την έκθεση πυροδοτήθηκε από το γεγονός ότι το μουσείο αφέθηκε πλήρως για τη διευκρίνιση της προέλευσης των έργων τέχνης στο Ίδρυμα Μπύρλε. Το συμπέρασμά τους είναι ότι η προέλευση 90 έργων δεν έχει αποσαφηνιστεί πλήρως, αλλά μπορεί να θεωρηθούν έργα για τα οποία «δεν υπάρχουν ενδείξεις για προβληματικές σχέσεις».
Γνωστοί ιστορικοί αμφιβάλλουν για αυτό και η συζήτηση για τη συλλογή Μπύρλε εξελίσσεται σε σκάνδαλο. Το ηλεκτρονικό περιοδικό «Die Republik» γράφει πως αντί το νέο κτήριο να εορτάζεται ως πολιτιστικό ορόσημο έχει μετατραπεί σε «μια καταστροφή ιστορικής μνήμης».
Η ουδέτερη Ελβετία ήταν κόμβος για το εμπόριο τέχνης στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πολλοί φυγάδες Εβραίοι έφεραν χρήματα, χρυσό και έργα τέχνης για να τα εξασφαλίσουν ή να τα πουλήσουν λόγω ανάγκης. Στη δεκαετία του 1990 ήρθε στο φως πόσο δύσκολο είναι για τους απογόνους των θυμάτων του ναζιστικού καθεστώτος να πάρουν πίσω αυτά περιουσιακά στοιχεία. Μόνο τότε συγκλήθηκε η Επιτροπή Ιστορικών Μπέργκιερ για να ασχοληθεί με τον ρόλο της Ελβετίας στον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο.
H Επιτροπή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πολλοί πρόσφυγες απομακρύνθηκαν από τα σύνορα χωρίς να υπάρχει λόγος και ότι εταιρείες, τράπεζες, γκαλερί και μουσεία έκαναν πολύ λίγα πράγματα για να επιστρέψουν την περιουσία στους δικαιούχους.
Στη Γερμανία υπάρχει από το 2003 μια συμβουλευτική επιτροπή, η οποία ασχολείται με την επιστροφή πολιτιστικών αγαθών, ειδικά αυτών που ανήκουν σε Εβραίους, ως αποτέλεσμα των ναζιστικών διώξεων. Ένας βουλευτής στην Ελβετία ζητά τώρα με αφορμή τη συλλογή Μπύρλε μια παρόμοια επιτροπή.
Το Ίδρυμα Μπύρλε βλέπει διαφορετικά όμως την κατάσταση. Ναι μεν μπορεί να υπάρχουν έργα από πρόσφυγες στη συλλογή ωστόσο ο ίδιος ο Μπύρλε αγόραζε πάντα από το εμπόριο τέχνης και ποτέ κάτω από την αξία της τιμής των έργων τέχνης. Ωστόσο το ίδρυμα δεν φαίνεται να πείθει τους πάντες. Η Ελβετίδα καλλιτέχνης Καν με επιστολή της προς το μουσείο λίγο πριν από τα Χριστούγεννα αρνήθηκε τη συμμετοχή της. Εκπρόσωπος του μουσείου δήλωσε πως θα επιδιώξει να συζητήσει μαζί της. Ο Ιβ Κούγκελμαν, δημοσιογράφος, σε άρθρο του στην εβραϊκή εβδομαδιαία εφημερίδα Τάχελες, έκανε λόγο για ρεβιζιονισμό, άρνηση, υποτίμηση, χειραγώγηση και παρανόηση της ιστορίας από πλευράς του μουσείου. Τελικά μετά από πολλές πιέσεις ο δήμος της Ζυρίχης θέλει τώρα να ελέγξει την επιτροπή ελέγχου προέλευσης των έργων τέχνης του Ιδρύματος Μπύρλε.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
