 |
|
|  Δευτέρα 3/1
Νικόλας Γραφάκος
Ο Ομογενής που σχεδιάζει τα «μαχαιροπίρουνα του διαστήματος»
Reuters,newsbeast.gr
Πως τρώνε οι αστροναύτες στο διάστημα κατά την διάρκεια των πολύμηνων
υποτροχιακών πτήσεών τους; Και μπορεί μεν η NASA να έχει λύσει αυτό το
πρόβλημα προ πολλού, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι η εξέλιξη της
τεχνολογίας σταματάει εδώ.
Γιατί ένας Έλληνας σχεδιαστής έχει θέσει ως στόχο του να βελτιώσει
ακόμη περισσότερο την ζωή των «καουμπόηδων του διαστήματος»,
προσφέροντάς τους μια σειρά από έξυπνα και άκρως λειτουργικά
μαχαιροπίρουνα και κουζινικά σκεύη που θα είναι εναρμονισμένα σε
συνθήκες έλλειψης βαρύτητας αλλά θα καλύπτει και την ψυχική ανάγκη της
σύνδεσης με τον τρόπο που τρώνε στη Γη.
Ο Νικόλας Γραφάκος, απόφοιτος του Royal College of Art και του
Imperial College στο Λονδίνο, είναι ο εμπνευστής και δημιουργός της εν
λόγω συλλογής με τα «διαστημικά μαχαιροπίρουνα» Zero-G.
Η συλλογή περιλαμβάνει τρία προϊόντα για το φαγητό: Κουτάλι, δοχείο
για υγρά και πακέτα φαγητού, αντί για πιάτα – μάλιστα, με το κουτάλι
αυτό ο αστροναύτης θα μπορεί να τρώει και στερεά τροφή, κι όχι μόνο
χυλούς.
Ο Έλληνας σχεδιαστής ισχυρίζεται ότι έμπνευσή του για ό,τι σχεδιάζει
είναι «η ολική αποδόμηση του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν τα
πράγματα».
Όπως εξηγεί, ο τελικός σκοπός του δεν αποσκοπεί στο προϊόν αυτό
καθαυτό, αλλά περισσότερο στην μέθοδο την οποία χρησιμοποιούμε για να
σχεδιάσουμε τα προϊόντα και γενικά τα εργαλεία για τη ζωή του
αστροναύτη. Κάνει λόγο, δηλαδή, για ένα εντελώς διαφορετικό modus
operandi υπό το οποίο πρέπει πλέον να λειτουργούμε όσον αφορά στον
σχεδιασμό συσκευών και εργαλείων για αστροναύτες.
«Οι διαστημικές πτήσεις μεγάλης διάρκειας θα έχουν διαφορετικές
απαιτήσεις από τους αστροναύτες του μέλλοντος, ειδικά για τη
διαχείριση όχι μόνο των βασικών αλλά και των συναισθηματικών αναγκών
του πληρώματος», λέει ο ίδιος στο Reuters, προσθέτοντας εμφατικά ότι
«σε μεγαλύτερα ταξίδια, όπως αυτά προς τον πλανήτη Άρη, θα πρέπει να
δώσουμε σημασία σε μικρότερες λεπτομέρειες και να επικεντρωθούμε σε
πράγματα που άπτονται της ψυχικής και συναισθηματικής κατάστασης ενός
ανθρώπου που θα ζήσει μέσα σε διαστημόπλοιο για παραπάνω από έξι
μήνες».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
