 |
|
|  Πέμπτη 13/1
Handelsblatt
«Φλόριντα» της Ευρώπης και «παράδεισος» για Γερμανούς συνταξιούχους η Ελλάδα
DW,protothema.gr
Στην απόφαση πολλών Γερμανών συνταξιούχων να περάσουν το τελευταίο μέρος της ζωής τους μακριά από τη χώρα τους, μεταφέροντας την κατοικία τους σε άλλους τόπους με καλύτερη ποιότητα ζωής, ήλιο και βέβαια φορολογικά και οικονομικά πλεονεκτήματα, αναφέρεται ρεπορτάζ της οικονομικής εφημερίδας Ηandelsblatt.
Το ρεπορτάζ μεταξύ άλλων γράφει: «Ελλάδα, η ‘Φλόριντα΄της Ευρώπης. Ίσως οι αγνοί λάτρεις της Ελλάδας να ανατριχιάζουν με αυτό το όραμα. Αλλά η ελληνική κυβέρνηση το βλέπει σαν βιώσιμο επιχειρηματικό μοντέλο. Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρεί τη χώρα παράδεισο συνταξιοδότησης. Θέλει να προσελκύσει για μετεγκατάσταση συνταξιούχους από τον κρύο βορρά στον ηλιόλουστο νότο».
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η Handelsblatt: «Δεν είναι μόνο οι 3.000 ώρες ηλιοφάνειας το χρόνο στην Κρήτη ή τη Ρόδο ο λόγος. Οι συνταξιούχοι που μεταφέρουν την φορολογική τους κατοικία στην Ελλάδα φορολογούνται μόνο με 7% φόρο εισοδήματος (…) Παρά τον χαμηλό φορολογικό συντελεστή, η μετεγκατάσταση συνταξιούχων θα πρέπει να αξίζει τον κόπο και για την ελληνική εφορία και οικονομία, μιας και οι συνταξιούχοι αναμένεται να ξοδέψουν μεγάλο μέρος των εισοδημάτων τους στην Ελλάδα και ίσως αγοράσουν σπίτι. Επιπλέον κίνητρο: όποιος αγοράσει νεόδμητο ακίνητο στην Ελλάδα ως το 2024 απαλλάσσεται από ΦΠΑ. Η Ελλάδα αποτελεί επίσης πόλο έλξης χάρη στο χαμηλό κόστος ζωής. Σύμφωνα με υπολογισμούς της Γερμανικής Στατιστικής Υπηρεσίας τον Σεπτέμβριο του 2021 το επίπεδο τιμών ήταν 23% χαμηλότερο από ό,τι στη Γερμανία. Σύμφωνα με μελέτη της δεξαμενής σκέψης DiaNEOsis, η Ελλάδα θα μπορούσε να αποκομίσει έως και 5 δισ. ευρώ ετησίως και να δημιουργήσει 60.000 νέες θέσεις εργασίας χάρη στη λεγόμενη ‘silver economy’, την εγκατάσταση ξένων ηλικιωμένων πολιτών στη χώρα».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
