 |
|
|  Κυριακή 16/1
H 1η μονάδα παραγωγής εμβολίων δημιουργείται στην Ελλάδα
AΠΕ-ΜΠΕ
Την πρώτη μονάδα παραγωγής εμβολίων στην Ελλάδα δημιουργεί το Ελληνικό Ινστιτούτο Παστέρ, μετά από χρηματοδότηση του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Την είδηση γνωστοποίησε ο νέος γενικός διευθυντής του Ινστιτούτου δρ Στάθης Γκόνος.
Το ίδρυμα Νιάρχος στην ουσία χρηματοδοτεί την ανακαίνιση του κτιρίου και τον εξοπλισμό του. Οι επιστημονικές δράσεις αφορούν την ερευνητική ομάδα του Παστέρ με το τεχνικό και διοικητικό προσωπικό υποστήριξης, εξηγεί ο κ. Γκόνος, για να συμπληρώσει στη συνέχεια ότι πέρα από την παραγωγή εμβολίων, πρόκειται να γίνει και εμφιάλωση προς τρίτους, ούτως ώστε «να έχουμε τη δυνατότητα επιτέλους στην Ελλάδα να ξεκινήσουμε κλινικές μελέτες. Να φτιάξουμε δηλαδή εμβόλια, τα οποία θα χρησιμοποιηθούν σε κλινικές δοκιμές, στις φάσεις 1,2,3, έτσι ώστε μεταγενέστερα να έχουμε κάποια καινοτόμα φαρμακευτικά σκευάσματα. Η μονάδα πρόκειται να ολοκληρωθεί εντός του 2022 και εκτιμούμε ότι η τελική αδειοδότηση από τον ΕΟΦ θα γίνει πιθανά τους επόμενους 12-18 μήνες. Ελπίζουμε στις αρχές του 2023 να είμαστε και τυπικά έτοιμοι να ξεκινήσουμε την παραγωγή εμβολίων».
Όσον αφορά το ποια εμβόλια θα παρασκευάζονται, ο γενικός διευθυντής του Ελληνικού Ινστιτούτου Παστέρ διευκρινίζει: «Μπορούμε να παράγουμε και να εμφιαλώσουμε οτιδήποτε μας ζητηθεί. Σε πρώτη φάση ενδιαφέρουν τα κοινά εμβόλια που είναι πχ το BCG, η φυματίνη, εμβόλια πολιομυελίτιδας, αλλά σίγουρα είμαστε ανοιχτοί σε οποιασδήποτε μορφής συνεργασία και αίτημα, είτε από τον δημόσιο, είτε από τον ιδιωτικό φορέα». Και το ερώτημα που εύλογα προκύπτει είναι αν θα γίνεται και παραγωγή εμβολίων για κορονοϊό. «Αυτό θα εξαρτηθεί από τις εταιρείες που τα παρασκευάζουν, διότι έχουν συγκεκριμένες πατέντες, και η διαδικασία έχει να κάνει με το αν αυτές οι εταιρείες θέλουν να χρησιμοποιήσουν μία άλλη μονάδα παραγωγής».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
