 |
|
|  Τρίτη 18/1
Σε ηλικία 97 ετών,η πιανίστρια Ρουθ Σλετζίνσκα θα κυκλοφορήσει νέο άλμπουμ
AΠΕ-ΜΠΕ
Η Αμερικανίδα πιανίστρια Ρουθ Σλετζίνσκα κυκλοφορεί νέο άλμπουμ σε ηλικία 97 ετών.
Κόρη του βιολονίστα Τζόζεφ Σλετζίνσκι ξεκίνησε τις σπουδές της στο πιάνο στην Ευρώπη όταν ήταν τεσσάρων ετών και έπαιξε την πρώτη της παράσταση στο Βερολίνο σε ηλικία έξι ετών.
Η Ρουθ Σλετζίνσκα ηχογράφησε το «My Life In Music» πέρυσι, με μουσική των Σεργκέι Ραχμάνινοφ και Φρεντερίκ Σοπέν.
Χαρακτηρίζοντας το έργο «απίστευτο» η μουσικός τόνισε: «Ποιος άκουσε για πιανίστρια της ηλικίας μου να κάνει κι άλλο άλμπουμ;»
Η Ρουθ Σλετζίνσκα, η οποία γιόρτασε πρόσφατα τα 97α γενέθλιά της, κατά τη δεκαετία του 1920 ανακηρύχθηκε ένα από τα πιο ταλαντούχα παιδιά θαύματα μετά τον Μότσαρτ.
Έκανε ντεμπούτο στο Βερολίνο σε ηλικία έξι ετών και στο Παρίσι σε ηλικία επτά ετών, θεωρείται η τελευταία εν ζωή μαθήτρια του Ραχμάνινοφ και φορά συχνά ένα κολιέ με αβγό Φαμπερζέ που της χάρισε, σύμφωνα με το BBC.
Γεννήθηκε στο Σακραμέντο της Καλιφόρνια και ο πατέρας της Τζόζεφ Σλετζίνσκι ήταν επικεφαλής του Ωδείου της Βαρσοβίας προτού τραυματιστεί κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όταν μετακόμισε στην Αμερική, αποφάσισε να μεγαλώσει μία επιτυχημένη μουσικό και θεώρησε την κόρη του πιθανή πιανίστρια ή βιολονίστρια λίγες ώρες μετά τη γέννησή της.
Στην ηλικία των τριών ετών, ήταν έμπειρη στη βασική μουσική θεωρία και αρμονία - αλλά το τιμωρητικό πρόγραμμα περιοδειών και πρακτικής που επέβαλε ο πατέρας της προκάλεσε στη Ρουθ Σλετζίνσκα μεγάλο συναισθηματικό στρες και στα 15 της αποσύρθηκε από τις εμφανίσεις.
Στην αυτοβιογραφία της το 1957 με τίτλο «Forbidden Childhood» (Απαγορευμένη Παιδική Ηλικία), η Ρουθ Σλετζίνσκα αποκάλυψε πόσο αυστηρός ήταν ο πατέρας της.
Η Ρουθ Σλετζίνσκα έπαιξε ένα ντουέτο Μότσαρτ με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Χάρι Σ. Τρούμαν. Επίσης έπαιξε πιάνο στην ορκωμοσία του προέδρου των ΗΠΑ, Τζον Φ. Κένεντι και έχει επίσης εμφανιστεί με τη Μισέλ Ομπάμα και την πρώην αυτοκράτειρα της Ιαπωνίας Michiko.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
