 |
|
|  Κυριακή 30/1
Χήρα υπουργού τού Ανδρέα Παπανδρέου,κάηκε ζωντανή απο πυρκαγιά σε πολυτελές διαμέρισμα,στο Κολωνάκι
ΑΠΕ-ΜΠΕ,zougla.gr,protothema.gr
Πυρκαγιά εκδηλώθηκε χθες βράδυ σε διαμέρισμα στο Κολωνάκι, όπου η 87χρονη Ελένη Παπαδοπούλου βρήκε τραγικό θάνατο.
Η ηλικιωμένη, που ταλαιπωρούνταν από κινητικά προβλήματα, ζούσε μόνη της και ήταν χήρα του Γιάννη Παπαδόπουλου, υπουργού της δεύτερης κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο Γιάννης Παπαδόπουλος, γεννήθηκε το 1924 στη Σαμοθράκη. Σπούδασε ιατρική στην Αθήνα και το Λονδίνο και ήταν πλαστικός χειρουργός. Στην Κατοχή εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ και τον ΕΛΑΣ, ενώ το 1947 εξορίσθηκε στην Ικαρία. Επί χούντας διετέλεσε μέλος του Προεδρείου της Δημοκρατικής Άμυνας (μέλη της οποίας ήταν, μεταξύ άλλων οι Κώστας Σημίτης, Σάκης Καράγιωργας, Γεώργιος - Αλέξανδρος Μαγκάκης, Νίκος Κωνσταντόπουλος κτλ). Το Αύγουστο του 1969 συνελήφθη και φυλακίστηκε μέχρι το 1973.
Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη των Νέων Δυνάμεων οι οποίες συνεργάστηκαν με την Ένωση Κέντρου το 1974, και μέλος του Προεδρείου τους. Διετέλεσε βουλευτής Έβρου με την Ένωση Κέντρου - Νέες Δυνάμεις από το 1974 ως το 1977. Το 1979 εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ, με το οποίο εκλέχθηκε βουλευτής Έβρου το 1981 και το 1985.
Διετέλεσε υπουργός Βορείου Ελλάδος από τον Ιούλιο του 1985 μέχρι το Φεβρουάριο του 1987, στη δεύτερη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Τον διαδέχθηκε ο Στέλιος Παπαθεμελής. Επίσης υπήρξε διοικητής του Λαϊκού Νοσοκομείου, μέλος και αντιπρόεδρος της ΚΕΑΔΕΑ, μέλος της Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα κ.α. Πέθανε το 2007 σε ηλικία 83 ετών.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
