 |
|
|  Παρασκευή 4/2
Το Ντουμπάι... πάει Πόζαρ
Επιχειρηματίες από τα Εμιράτα «ψηφίζουν» για διακοπές τούς φυσικούς καταρράκτες
των λουτρών στο χωριό Λουτράκι τής Πέλλας
AΠΕ-ΜΠΕ
Από τις παραλίες του Παλμ Τζουμέιρα και τους ψηλότερους ουρανοξύστες
στον κόσμο, με τα τεράστια mall, τουρίστες από τα Ηνωμένα Αραβικά
Εμιράτα ταξιδεύουν στα λουτρά Πόζαρ, στο χωριό Λουτράκι της Αριδαίας,
για να απολαύσουν τους φυσικούς, περιστοιχισμένους από ένα τοπίο
μοναδικού κάλλους, καταρράκτες.
Όπως εξηγεί ο υπεύθυνος επικοινωνίας των λουτρών Πόζαρ, Γιώργος
Μπαϊράμης, είναι αρκετοί οι επισκέπτες -μεταξύ αυτών πολλοί
επιχειρηματίες- που καταφθάνουν από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα στον
ειδυλλιακό αυτό προορισμό της βόρειας Ελλάδας.
«Μπορούμε να πούμε φέτος ότι το Ντουμπάι έρχεται στο Πόζαρ. Πολλοί
Έλληνες έχουν όνειρο διακοπές στη χλιδή και την πολυτέλεια στα Εμιράτα
κι εδώ συμβαίνει το αντίστροφο, αφού επιχειρηματίες κάνουν διακοπές
στα λουτρά μας. Πρόσφατα ήταν εδώ ένα γκρουπ δεκαοκτώ ατόμων και μετά
μια ακόμη παρέα με εννέα άτομα από την Αραβική χερσόνησο», σημειώνει ο
κ. Μπαϊράμης, αποκαλύπτοντας ότι υπάρχουν κλεισμένα και άλλα ταξίδια
για το επόμενο διάστημα.
Όπως σημειώνει, χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ενός ζευγαριού
-ιδιοκτήτες γνωστού πολυτελούς ξενοδοχείου στο Ντουμπάι- που επέλεξαν
έναν παραδοσιακό ξενώνα για τη διαμονή τους στο Πόζαρ. Οι άνθρωποι του
καταλύματος αγχώθηκαν όταν είδαν τις φωτογραφίες του ξενοδοχείου των
επισκεπτών τους και τους είπαν πως δεν υπάρχουν στον ξενώνα τους οι
αντίστοιχες ανέσεις και παροχές. Ωστόσο, αυτό όχι μόνο δεν τους
ενόχλησε, αλλά το απόλαυσαν κιόλας, αφού ήθελαν να είναι όλα απλά, να
κουβαλήσουν μόνοι τους τα ξύλα για να ανάψουν το τζάκι και να φτιάξουν
οι ίδιοι πρωινό με χειροποίητες μαρμελάδες.
Το ...σκωτσέζικο ντους των λουτρών με τις πηγές με το ζεστό και το
παγωμένο νερό, τη μια δίπλα στην άλλη, μέσα σε ένα κατάφυτο τοπίο,
μαγεύει τους τουρίστες που καταφθάνουν από το πολυτελές Ντουμπάι, όπου
σχεδόν όλα είναι φτιαγμένα με ανθρώπινη παρέμβαση. Το Πόζαρ, από την
άλλη, είναι σαν ζωγραφιά, με την «υπογραφή» της ίδιας της φύσης, λένε
οι ξενοδόχοι και ιδιοκτήτες των καταλυμάτων της περιοχής.
«Εκτός από το τοπίο, οι επισκέπτες από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα
έχουν μεγάλη αδυναμία και στα τοπικά προϊόντα. Δεν είναι λίγα αυτά που
παίρνουν μαζί τους φεύγοντας, ενώ όσοι δοκιμάζουν φασολάδα στο
τσουκάλι και ζεστό χειροποίητο καρβέλι δηλώνουν ενθουσιασμένοι και ας
έχουν ...περάσει από τους γευστικούς τους κάλυκες τα πιο γκουρμέ
πιάτα, τα οποία απολαμβάνουν στον 120ο όροφο ουρανοξυστών», λέει
χαρακτηριστικά ο κ. Μπαϊράμης.
Οι τουρίστες δεν χορταίνουν να φωτογραφίζουν την περιοχή και μέσω των
μέσων κοινωνικής δικτύωσης, το Πόζαρ έχει ταξιδέψει σε κάθε γωνιά της
Γης. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει η κυρίαρχη εικόνα σε
ό,τι αφορά το ηλικιακό φάσμα των ανθρώπων, στους οποίους απευθύνονται
τα λουτρά Πόζαρ. Έτσι, ενώ παλαιότερα ήταν συνυφασμένα στο μυαλό των
περισσότερων ως ένας προορισμός για μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπους, το
Πόζαρ πλέον πρωταγωνιστεί σε χιλιάδες νέους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
