 |
|
|  Δευτέρα 28/2
΄Αρθρο
Η Ουκρανία και εμείς
Γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ,πρώην υπουργός
ΑΘΗΝΑ.-
Παρακολουθώ -όσο, φυσικά, επιτρέπει η «σιγή ασυρμάτου» και η παραπληροφόρηση από τα επιτελεία των εμπόλεμων- τις δραματικές εξελίξεις στην Ουκρανία. Από την Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι οι συρράξεις και συμπλοκές που ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 2014 στις περιοχές οι οποίες ανακήρυξαν πρόσφατα την ανεξαρτησία τους, μέχρι το τέλος του 2021 είχαν στοιχίσει την ζωή σε περισσότερους από 14,000 συνανθρώπους μας, ενώ άλλες 38,000 εμπλεκόμενοι είχαν τραυματιστεί.
Το ερώτημα είναι αν η, προ ημερών, έναρξη στρατιωτικών επιχειρήσεων από τους Ρώσους θα σημάνει το τέλος αυτού του δράματος ή την απαρχή της διαιώνισής του. Την επιβάρυνση της παγκόσμιας κοινότητας, τελικά, με ένα ακόμα άλυτο διεθνές πρόβλημα. Είναι προφανές ότι για να αποφύγουμε τα χειρότερα, οι εχθροπραξίες πρέπει να σταματήσουν αμέσως και η ανταλλαγή πυρών να δώσει την θέση της σε συνομιλίες. Ίσως είναι η ώρα του Antonio Guterres, του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών.
Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να κόπτεται υπέρ της τήρησης των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, να καταγγέλλει την παραβίασή τους και να μάχεται για την αποκατάσταση των συνεπειών από τέτοιες παραβιάσεις. Ειδικότερα και επιπροσθέτως, στην περίπτωση της Ουκρανίας, είναι επιβεβλημένο να διαμηνύσουμε στους εμπλεκόμενους ότι η ασφάλεια των Ελλήνων στις περιοχές των συρράξεων είναι απαράγραπτο μέλημα μας και να αξιολογήσουμε τις διαβεβαιώσεις των εμπολέμων γι’ αυτήν. Εξ άλλου, είναι απαραίτητο να πληροφορήσουμε την ρωσική πλευρά ότι η επέμβασή της ήρθε να εντείνει την ενεργειακή αποσταθεροποίηση της χώρας μας και να αναζωπυρώσει την φωτιά στις τιμές και το κόστος ζωής νοικοκυριών και λειτουργείας επιχειρήσεων.
Αν όμως η ελληνική φωνή πρέπει να ακουστεί δυνατά και καθαρά στην Μόσχα και το Κίεβο, με διπλάσια ένταση και ευκρίνεια πρέπει να ακουστεί από εταίρους και συμμάχους στις Βρυξέλλες. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Πρώτο θέμα μας πια, κατά τη γνώμη μου, είναι η κανονική διαπραγμάτευσή μας με τον ESM για αναθεώρηση της μεταξύ μας σύμβασης και των προβλέψεών της για τα πρωτογενή πλεονάσματα, την απομείωση του δημοσίου χρέους μας και την δέσμευση της δημόσιας περιουσίας μας. Δεύτερο θέμα τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης και οι διαδοχικές μειώσεις τους, απολύτως αδικαιολόγητες, δεδομένου ότι, αντί σύγκλισης, σημειώνονται αποκλίσεις! Και τρίτο θέμα -στο πλαίσιο της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας αυτό- αν το 1952 o Lord Ismay, Γραμματέας του Οργανισμού, προσδιόριζε ότι «ο σκοπός του ΝΑΤΟ είναι να κρατά τους Αμερικανούς μέσα, τους Ρώσους έξω και τους Γερμανούς κάτω» σήμερα ποιος είναι; Σε μια εποχή αναζωπύρωσης κάθε είδους εθνικισμών (με πιο διαδεδομένους τους οικονομικούς) ποια κοινά συμφέροντα προασπίζει η συμμαχία και απέναντι σε ποιες κοινές απειλές; Και βέβαια, στο πλαίσιο αυτών των διευκρινίσεων, πως αποφασίζονται καίριες πολιτικές (π.χ. η διεύρυνση του Οργανισμού με νέα μέλη ή όχι);
Αλλά εάν οι σχέσεις μας με εταίρους και συμμάχους έχουν μεγάλη σημασία, ακόμα μεγαλύτερη έχουν οι σχέσεις μεταξύ μας, εδώ, στην Ελλάδα. Είναι η ώρα να αποφασίσουμε αν θέλουμε να είμαστε κυρίαρχη χώρα (με το κόστος που συνοδεύει αυτή την επιλογή) ή έχουμε συμβιβαστεί με το καθεστώς «ξένης προστασίας» στο οποίο έχουμε περιέλθει λόγω της υπερχρέωσης και των μνημονίων που προκάλεσε η υπερχρέωση αυτή. Εάν έχουμε εθνικά και δημόσια συμφέροντα που προσδιορίζουν τις συμμαχίες μας ή αν πισωγυρίσαμε στην εποχή του «Στρατηγέ ιδού ο Στρατός σας». Αν είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε πράγματα ή αν είναι μοίρα μας να διχαζόμαστε για καυγάδες άλλων, όπως μεταδίδονται στις «ειδήσεις».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
