 |
|
|  Δευτέρα 28/2
Πού βρήκε η χώρα μας τα χιλιάδες Καλάσνικοφ που έστειλε στην Ουκρανία;
newsbeast.gr
Πυρομαχικά, τυφέκια τύπου Καλάσνικοφ και αντιαρματικά όπλα έστειλε με μεταγωγικά αεροσκάφη η ελληνική κυβέρνηση χθες στην Ουκρανία, στο πλαίσιο της συνδρομής έναντι της ρωσικής εισβολής. Πολλοί μπορεί να αναρωτήθηκαν «μα καλά, διαθέτει ο Ελληνικός Στρατός τυφέκια τύπου Καλάσνικοφ;». Η απάντηση είναι… όχι! Και τότε που τα βρήκαμε; Σύμφωνα με πληροφορίες τα όπλα που στείλαμε είναι αυτά που έχει κατά καιρούς κατασχέσει η Ελληνική Αστυνομία και το Λιμενικό Σώμα μετά από συλλήψεις λαθρεμπόρων όπλων, ή άλλων κυκλωμάτων και εγκληματικών ομάδων.
Θυμίζουμε ότι τέλη του 2013 είχαν κατασχεθεί 20.000 Καλάσνικοφ από το πλοίο Nour-M, όταν εκείνο έπλεε ανοιχτά της Ρόδου και έχοντας ξεκινήσει από την Ουκρανία, πήγαινε προς τη Λιβύη, φιλοδοξώντας να σπάσει το εμπάργκο όπλων που είχε επιβληθεί στο κράτος της βόρειας Αφρικής. Το πλοίο μετέφερε πάνω από 50 κοντέινερ με στρατιωτικό υλικό. Μάλιστα τότε υπουργός Ναυτιλίας ήταν ο νυν αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης που είχε σπεύσει στη Ρόδο για το λόγο αυτό , δηλώνοντας πως το Nour-M διακινούσε οπλισμό προς τις εμπόλεμες ζώνες της Μεσογείου.
«Σύμφωνα με τα παραστατικά, μεταφέρει όπλα στη Λιβύη. Κατά δήλωση του καπετάνιου και μελών του πληρώματος, που είναι αντιφατικές μεταξύ τους, το πλοίο κατευθυνόταν είτε στη Συρία, είτε στην Τουρκία, κοντά στα σύνορα με τη Συρία. Πάντως, τα παραστατικά λένε ότι πάει στη Λιβύη το πλοίο. Εντολέας ήταν το υπουργείο Άμυνας της Λιβύης, όμως, δεν έχουμε καμία ενόχληση μέχρι στιγμής ούτε από τη Λιβύη ούτε από την πλοιοκτήτρια εταιρεία, τουρκικών συμφερόντων».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
