 |
|
|  Κυριακή 3/4
Βολοντίμιρ Ζελένσκι
Κοιμάται μόνο δύο ώρες την ημέρα και συντονίζει την άμυνα της Ουκρανίας
DM,Times,protothema.gr
Πέντε εβδομάδες έχουν περάσει από την ρωσική εισβολή στα εδάφη της Ουκρανίας, με τους Ουκρανούς να προβάλλουν σθεναρή αντίσταση για να υπερασπιστούν την πατρίδα τους ενώ παράλληλα, συνεχίζονται οι προσπάθειες εξεύρεσης λύσης για τερματισμό του πολέμου μέσω της διπλωματικής οδού. Από την έναρξη του πολέμου, στις 24 Φεβρουαρίου, ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι έχει καταβάλει κάθε προσπάθεια να ανυψώσει το ηθικό του Ουκρανικού λαού παραμένοντας στη χώρα του και ταυτόχρονα, μέσω τηλεδιασκέψεων βρίσκεται σε καθημερινή επαφή με τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και των χωρών της ΕΕ για να διασφαλίσει την μέγιστη στήριξη τους για την Ουκρανία.
Ο 44χρονος, πρώην ηθοποιός, μπορεί να μην εγκατέλειψε το Κίεβο, αν και ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν του πρότεινε να τον βοηθήσει να διαφύγει, γνωρίζει, όμως, καλά πως η ζωή του κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή, καθώς όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, αποτελεί τον «νούμερο 1» στόχο για το Κρεμλίνο ενώ η οικογένειά του τον στόχο «νούμερο 2». Σύμφωνα με δημοσίευμα στους Times του Λονδίνου, τουλάχιστον, τρεις φορές, έχουν πραγματοποιηθεί απόπειρες δολοφονίας κατά του Ουκρανού προέδρου από την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην χώρα.
Έτσι, ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι περνά τον περισσότερο χρόνο κρυμμένος σε καταφύγιο στο Κίεβο ενώ, σύμφωνα με πληροφορίες της Daily Mail, κοιμάται μόνο δύο ώρες την ημέρα και βγαίνει από το καταφύγιο κάθε τρεις με τέσσερις μέρες με κίνδυνο της ζωής του καθώς θέλει να έχει εικόνα για το πώς είναι η κατάσταση στην ουκρανική πρωτεύουσα. Όσο για την οικογένεια του Ουκρανού πρόεδρο, την 44χρονη σύζυγό του Ολένα Ζελένσκα και τα δύο παιδιά τους, την 17χρονη Ολεξάντρα και τον 9χρονο Κίριλ, κρύβονται σε μυστική τοποθεσία εντός της χώρας τους. Πρόσφατα η Πρώτη Κυρία της Ουκρανίας με ανάρτησή της στο Instagram είχε δηλώσει πως ο σύζυγός της δεν φεύγει από την Ουκρανία, εκείνη θα παραμείνει μαζί του και τα παιδιά της αρνούνται να εγκαταλείψουν την χώρα, χωρίς την μητέρα τους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
