 |
|
|  Τετάρτη 6/4
΄Αρθρο
Συγκυβέρνηση όπως Συνεκμετάλλευση
Γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ,πρώην υπουργός
ΑΘΗΝΑ.-
Μεγάλη συζήτηση έχει ανοίξει για την ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο. Πέρα από την αύξηση του κόστους της κατανάλωσης ενέργειας για οικιακή χρήση, υπάρχει και η αύξηση του κόστους παραγωγής που έχει ως συνέπεια ανατιμήσεις (δηλαδή ακρίβεια), υπονόμευση της ανταγωνιστικότητας επιχειρήσεων, τελικά και απειλή λουκέτα και αύξηση της ανεργίας.
Όλες ανεξαιρέτως αυτές οι αρνητικές συνέπειες πλήττουν ιδιαιτέρως την Ελλάδα. Είναι ήδη αισθητές σε όλα τα νοικοκυριά, φτωχά ή φτωχότερα, στην άνοδο των τιμών καταναλωτή και στην αύξηση του κόστους παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών. Σε μια χώρα καθημαγμένη από πολύχρονο οικονομικό (και όχι μόνο) παραλογισμό αυτές οι συνέπειες μπορούν να αποβούν μοιραίες.
Αν και βρισκόμαστε όμως σε δεινή, πράγματι, θέση, την ίδια στιγμή, είμαστε από τους λίγους με πραγματικές δυνατότητες να παίξουμε αποφασιστικό ρόλο στην έξοδο από αυτή την κρίση. Δεν είναι μόνο τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην Δυτική Ελλάδα, την Κρήτη και την Κύπρο. Δεν είναι μόνο ο αγωγός EastMed που προβλέπεται για την μεταφορά και διανομή του στην Ευρώπη. Είναι και οι δυνατότητες Ελλάδας και Κύπρου να παράγουν για ίδια χρήση και εξαγωγές σε χώρες της Ευρώπης ήπιες μορφές ενέργειας.
Στην πραγματικότητα μιλάμε για ένα, πρωτοφανών διαστάσεων, πρόγραμμα επενδύσεων, δημόσιων και ιδιωτικών, εθνικών και ευρωπαϊκών, με σκοπούς την ενεργειακή απεξάρτηση και επάρκεια, όπως όμως και την ρύθμιση της αγοράς μας που μαστίζεται από στενότητα προσφοράς και κερδοσκοπία. Το ερώτημα προς την Ευρώπη και την Ελλάδα είναι αν είναι διατεθειμένες να καταβάλλουν τα απαιτούμενα κεφάλαια για την πραγματοποίηση αυτού του προγράμματος, εγκαίρως και με ασφάλεια.
Δυστυχώς, από επίσημες δηλώσεις και πράξεις, είναι εμφανές ότι το κατεστημένο μας αποφεύγει να επιλέξει τον σωτήριο για Ελλάδα και Κύπρο ρόλο «μπαταρίας» της Ευρώπης. Αντί να διασφαλίσει τις προϋποθέσεις εκτέλεσης του μεγάλου και πολύπλευρου αυτού έργου…
1. «Βάζει στο τραπέζι» για συζήτηση την συνεκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών μας πόρων με την Τουρκία. Με την εταίρο (και οφειλέτη μας, ας μην ξεχνιόμαστε) Γερμανία, αντί να απορρίπτει διαρρήδην το παράλογο, παράνομο, τελικά ανέφικτο, αυτό ενδεχόμενο… να το ενθαρρύνει!
2. Με τους λίγους εγχώριους παίκτες της ενέργειας να σωρεύουν υπερκέρδη όχι από επενδύσεις αύξησης της παραγωγικότητας τους, αλλά λόγω στρέβλωσης της αγοράς. Με αυτά τα windfall gains αφορολόγητα και τον ανταγωνισμό υπό διωγμό.
3. Με το κομματικό μας σύστημα, αντί να επιδιώκει συναίνεση για την αποφασιστική προώθηση του ζωτικού εθνικού και δημόσιου συμφέροντος μας, erga omnes, να απεργάζεται συγκυβερνήσεις συνενοχής στην απεμπόλησή του, ελπίζοντας πως, «επί τέλους, θα διαβούν»!
Έχει όμως πια αρχίσει να γίνεται κοινός τόπος ότι εμπόδια για την σωτηρία μας είναι η «Γερμανική Προστασία» (η παρεμπόδιση άσκησης της κυριαρχίας μας από τον γερμανικό παράγοντα) και η «Δημοκρατική Ύβρις» (η απροθυμία προάσπισης συμφερόντων μας από τους εντολοδόχους μας). Και ότι το θέμα δεν είναι από πόσα κόμματα στηρίζονται οι κυβερνήσεις μας, αλλά αν έχουν σκοπό να υπερπηδήσουν αυτά τα εμπόδια ή όχι.
Και μια απαραίτητη υπενθύμιση σε όσους συμπαίκτες επιδιώκουν την διαιώνιση της σημερινής απαράδεκτης κατάστασης: ρεαλισμός δεν είναι να ζητάς να λάβεις παρά του μη έχοντος, ούτε να θεωρείς τις εθνικές περιπέτειες μοίρα του λαού και του τόπου μας. Πραγματισμός είναι να ξέρεις τι θέλεις και να ζυγίζεις τις δυνατότητες σου, προκειμένου να προσπαθήσεις να το καταφέρεις!
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
