 |
|
|  Πέμπτη 7/4
Μαρίνα Μπεσάστνα, δήμαρχος
Οι γυναίκες ξυρίζουν το κεφάλι τους , για να μην είναι ελκυστικές και τις βιάσουν οι Ρώσοι στρατιώτες
ITV,protothema.gr
Δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά της η δήμαρχος της πόλης Ιβάνκιφ, βορειοδυτικά του Κιέβου, αποκαλύπτοντας στους δημοσιογράφους τα όσα βίωσαν οι γυναίκες ακόμη και οι έφηβες, από τους Ρώσους εισβολείς.
Για να μην μπαίνουν στο «μάτι» των εισβολέων, απέκτησαν ανδρική κόμη. Η Μαρίνα Μπεσάστνα, δήμαρχος της Ιβάνκιφ , αφηγείται τις δραματικές στιγμές που έζησαν οι γυναίκες στην πόλη της. Απαρνήθηκαν την θηλυκή τους πλευρά κόβοντας τα μαλλιά τους καθώς οι Ρώσοι καραδοκούσαν να τις βιάσουν.
Σε συνέντευξή της στο βρετανικό δίκτυο «ITV», η Μπεσάστνα υποστήριξε ότι επί 35 ημέρες η Ιβάνκιφ βρισκόταν υπό τον έλεγχο των Ρώσων εισβολέων. Δυσκολεύεται να μιλήσει με ψυχραιμία για τα όσα είδε να διαδραματίζονται στην πόλη της.
«Δύο αδερφές, 15 και 16 ετών έπεσαν θύματα βιασμού από Ρώσους στρατιώτες.
Σ ' ένα χωριό, βιάστηκαν δύο έφηβες… μιλάμε για κορίτσια 15 και 16 ετών, για παιδιά», υποστηρίζει δακρυσμένη η Ουκρανή δήμαρχος.
Αναφερόμενη στην τακτική που ακολουθούν οι Ρώσοι για να κακοποιήσουν της γυναίκες σεξουαλικά, η Μαρίνα Μπεσάστνα λέει χαρακτηριστικά: «Μπαίνουν στα υπόγεια όπου κρύβονται, τις τραβάνε από τα μαλλιά για να τις βγάλουν έξω και εν συνεχεία τις βιάζουν».
«Τα κορίτσια άρχισαν να κόβουν κοντά τα μαλλιά τους για να είναι λιγότερο ελκυστικά, οπότε κανείς δεν τα κοιτάζει πια», όπως λέει.
Το Ιβάνκιβ απέκτησε πλέον πρόσβαση με την υπόλοιπη Ουκρανία καθώς οι ρωσικές δυνάμεις είχαν καταστρέψει τους δρόμους που τον ένωναν με τις άλλες πόλεις. Ωστόσο, μηχανικοί του ουκρανικού στρατού κατασκεύασαν μια πλωτή γέφυρα και πλέον οι κάτοικοι απελευθερώθηκαν από τον ρωσικό ζυγό.
«Αισθάνονται μεγάλη ανακούφιση αλλά δεν μπορούν να σβήσουν από τη μνήμη τους τις θηριωδίες των Ρώσων που διήρκεσαν 35 ημέρες», προσθέτει.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
