 |
|
|  Κυριακή 17/4
Τελεσίγραφο τής Ρωσίας στους ουκρανούς στρατιώτες που υπερασπίζονται τη Μαριούπολη να καταθέσουν τα όπλα
AΠΕ-ΜΠΕ
Το υπουργείο άμυνας της Ρωσίας έδωσε τελεσίγραφο στους στρατιώτες που εξακολουθούν να μάχονται στην πολιορκημένη Μαριούπολη να καταθέσουν τα όπλα τους, από τις 6 τα ξημερώματα της Κυριακής, προκειμένου να σώσουν τη ζωή τους.
Ο ισχυρισμός της Μόσχας, χθες Σάββατο, ότι τα στρατεύματά της είχαν επιτύχει την εκκαθάριση όλου του αστικού ιστού της Μαριούπολης από τις ουκρανικές δυνάμεις, δεν κατέστη δυνατόν να επαληθευτεί από ανεξάρτητες πηγές, υπογραμμίζει το πρακτορείο Reuters. Η Μαριούπολη αποτελεί θέατρο των σφοδρότερων μαχών στη διάρκεια της ρωσικής εισβολής, αλλά και της χειρότερης ανθρωπιστικής καταστροφής. Θα είναι η πρώτη ουκρανική μεγαλούπολη που καταλαμβάνει ο ρωσικός στρατός από την έναρξη του πολέμου στις 24 Φεβρουαρίου.
Η Μόσχα υποστηρίζει ότι οι εναπομείναντες υπερασπιστές της Μαριούπολης – που η Μόσχα υποστηρίζει ότι είναι τόσο Ουκρανοί όσο και ξένοι – έχουν αποκλειστεί στη χαλυβουργία Azovstal.
«Λαμβάνοντας υπόψη την καταστροφική κατάσταση που υπάρχει στο μεταλλουργικό εργοστάσιο Azovstal και με γνώμονα καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους, οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις προσφέρουν στους μαχητές των εθνικιστικών ταγμάτων και στους ξένους μισθοφόρους τη δυνατότητα να εγκαταλείψουν τις εχθροπραξίες και να καταθέσουν τα όπλα τους, από τις 06:00 της 17ης Απριλίου 2022», αναφέρει η ανακοίνωση του ρωσικού υπουργείου Άμυνας.
«Όλοι όσοι καταθέσουν τα όπλα τους εγγυούμαστε ότι θα σώσουν τη ζωή τους», υπογραμμίζεται στην ίδια ανακοίνωση.
Βάσει των όρων της προτεινόμενης συμφωνίας, οι εναπομείναντες στρατιώτες μέσα στο εργοστάσιο Azovstal θα πρέπει να αποχωρήσουν στο διάστημα μεταξύ 06:00 και 13:00 χωρίς όπλα και πυρομαχικά.
Η έναρξη της παράδοσης θα υποδεικνύεται με ύψωση σημαιών, αναφέρει το ρωσικό υπουργείο: «Από τη ρωσική πλευρά - κόκκινη σημαία. Από την ουκρανική πλευρά - λευκή σημαία. Σε όλη την περίμετρο του Azovstal».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
