Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Σάββατο 30/4

Μαρία Φαραντούρη

Το ΚΚΕ συνεχίζει να δημιουργεί πολιτισμό, αγωνιζόμαστε και τραγουδάμε, τραγουδάμε και αγωνιζόμαστε



zougla.gr

Το τραγούδι-ύμνο στην πάλη της εργατικής τάξης «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες» από τον «Επιτάφιο» του Γ. Ρίτσου τον οποίο ο ποιητής έγραψε όταν είδε στον «Ριζοσπάστη» της 10ης Μαΐου 1936 τη φωτογραφία με τη μητέρα του δολοφονημένου απεργού Τάσου Τούση να θρηνεί τον γιό της καταμεσής του δρόμου, εν μέσω της μεγάλης απεργίας του Μάη του '36 στη Θεσσαλονίκη, ποίημα το οποίο μελοποίησε μοναδικά ο Μίκης Θεοδωράκης, πρόταξε η Μαρία Φαραντούρη στη μεγάλη συναυλία για την Εργατική Πρωτομαγιά που διοργάνωσε η ΚΕ του ΚΚΕ, το βράδυ της Παρασκευής, στό Ολυμπιακό Κέντρο στο Γαλάτσι. Ακολούθησε ένα πρόγραμμα με εμβληματικά διαχρονικά τραγούδια μεγάλων συνθετών και ποιητών, εμπνευσμένα από τις αγωνίες, τους αγώνες, και τους πόθους των ανθρώπων του μόχθου. Ανεβαίνοντας στη σκηνή, η Μαρία Φαραντούρη, απευθυνόμενη στο κοινό του κατάμεστου γηπέδου που την υποδέχτηκε με ένα θερμό χειροκρότημα, ανέφερε: «Θέλω να ευχαριστήσω το ΚΚΕ και όλους εσάς που μου κάνατε την τιμή να με καλέσετε να τραγουδήσω σε αυτήν τη συναυλία, αφιερωμένη στη μεγάλη γιορτή των εργατών και εργαζομένων όλου του κόσμου, την Εργατική Πρωτομαγιά. Στους αγώνες τους για μια καλύτερη ζωή, για μια καλύτερη κοινωνία που βοηθάει, που ενδιαφέρεται για τις ανάγκες των ανθρώπων και για τα όνειρά τους. Πολλές φορές έχω τραγουδήσει σε εκδηλώσεις που διοργανώνει το ΚΚΕ, πρόσφατα ήμασταν και στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, στο αφιέρωμα στη μουσική του Μίκη. Έχει παράδοση το ΚΚΕ στη δημιουργία εκδηλώσεων πολιτιστικών, καλλιτεχνικών συναυλιών με συμμετοχή πολλή του κόσμου και ιδίως της νεολαίας. Αυτά δεν ξεχνιούνται ποτέ και σας το λέω γιατί πολύ μικρή, στα χρόνια τα παλιά, που ήμουν εγώ έφηβη, νέα, στη μεταπολίτευση, θυμάμαι που τραγουδούσα στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ μαζί με τον Μίκη, μαζί με τον Μάνο Λοΐζο και με τις προσωπικές μου συναυλίες, τη δική μου ορχήστρα. Και χαίρομαι γιατί το ΚΚΕ συνεχίζει να δημιουργεί, πραγματικά, πολιτισμό, να υποστηρίζει την Τέχνη και τους καλλιτέχνες, ιδιαίτερα αυτούς τους δύσκολους καιρούς και το κάνει με ουσιαστικό τρόπο. Εγώ μόνο να σας πω ότι κρατάω μέσα μου ζωντανό το σύνθημα που λέγαμε από τότε: Αγωνιζόμαστε και τραγουδάμε, τραγουδάμε και αγωνιζόμαστε». Στη σκηνή, μαζί με τη Μαρία Φαραντούρη, εναλλάσσονταν και ερμήνευαν μοναδικά η Ρίτα Αντωνοπούλου, η νεαρή Ελένη Καρτελιά, ο Βασίλης Γισδάκης και ο Κώστας Τριανταφυλλίδης.

 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία