 |
|
|  Πέμπτη 5/5
Φανέλα τού Μαραντόνα πουλήθηκε σε δημοπρασία στο απίστευτο ποσό τών 8,4 εκατ. ευρώ !!!
ΑΠΕ-ΜΠΕ,zougla.gr,protothema.gr
Ιστορία γράφει και μετά τον θάνατο του ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.
Ο κατά πολλούς καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών έμεινε στην ιστορία για την κατάκτηση του Μουντιάλ του 1986 στο Μεξικό και ιδιαίτερα για το παιχνίδι του απέναντι στην Αγγλία.
Στον προημιτελικό με τους Άγγλους, που για τους Αργεντινούς ήταν μια εκδίκηση για τα νησιά Φώκλαντ, ο Ντιέγκο είχε πετύχει το περίφημο γκολ με το "Χέρι του Θεού" αλλά σκόραρε ένα απίθανο γκολ αφήνοντας πίσω του όλη την άμυνα της Αγγλίας.
Ένας από τους παίκτες που είχε περάσει για να σκοράρει ήταν ο Στιβ Χοτζ ο οποίος πήρε τη φανέλα του Ντιέγκο από εκείνο το παιχνίδι και πριν από ένα μήνα αποφάσισε να την βγάλει σε δημοπρασία. Η φανέλα αυτή είναι η πιο ακριβή στον κόσμο των σπορ αφού πουλήθηκε την Τετάρτη έναντι 7.142.500 λίρες (ήτοι 8,5 εκατομμύρια ευρώ).
Ο Μαραντόνα μέσω της φανέλας του κατέρριψε το προηγούμενο ρεκόρ που άνηκε σε μια φανέλα του σταρ του μπέιζμπολ Μπέιμπ Ρουθ από το 1928-1930 η οποία είχε πουληθεί τον Ιούνιο του 2019 για 4.440.000 λίρες.
Την δημοπρασία έκανε ο οίκος Sotheby's από τις 20 Απριλίου έως τις 4 Μαΐου.
«Είμαι περήφανος ιδιοκτήτης αυτού του αντικειμένου για περισσότερα από 35 χρόνια, από τότε που ο Ντιέγκο και εγώ αλλάξαμε φανέλες μετά τον διάσημο αγώνα», είπε ο Χοτζ. «Ήταν απόλυτο προνόμιο που έπαιξα απέναντι σε έναν από τους σπουδαιότερους και πιο υπέροχους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών.
Ήταν επίσης χαρά να το μοιραστώ με το κοινό τα τελευταία 20 χρόνια στο Εθνικό Μουσείο Ποδοσφαίρου. Η φανέλα αυτή έχει βαθιά πολιτιστική σημασία για τον κόσμο του ποδοσφαίρου, τον λαό της Αργεντινής και τον λαό της Αγγλίας, και είμαι βέβαιος ότι ο νέος ιδιοκτήτης θα έχει τεράστια υπερηφάνεια που έχει την πιο εμβληματική ποδοσφαιρική φανέλα του κόσμου».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
