 |
|
|  Πέμπτη 19/5
Δύο επιζώντες του Ολοκαυτώματος αγκαλιάστηκαν 78 χρόνια αργότερα
AΠΕ-ΜΠΕ
Ο Τζορτζ Μπέρσι και ο Φρανκ Σατς θα μπορούσαν να είχαν συναντηθεί στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας των ναζί. Ή στην αντίσταση, στις τάξεις της οποίας πολέμησαν τους κατακτητές πριν από σχεδόν ογδόντα χρόνια. Αλλά εξ όσων είναι σε θέση να γνωρίζουν οι δύο επιζώντες του Ολοκαυτώματος, είδαν ο ένας τον άλλο χθες Τετάρτη στο Λος Άντζελες για πρώτη φορά.
Ο κ. Μπέρσι, 101 ετών, διαπρεπής χειρουργός στο Λος Άντζελες, πάει παρά την ηλικία του καθημερινά για δουλειά στο ιατρικό κέντρο Cedars-Sinai. Ο κ. Σατς, 96 ετών, συγγραφέας και αρθρογράφος, γράφει τακτικά τη στήλη του στη Virginia Gazette.
Γεννημένοι και ανδρωμένοι στην Ουγγαρία, σώθηκαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί προτού μεταναστεύσουν στις ΗΠΑ. Τη συνάντησή τους οργάνωσε το Αμερικανικό Ισραηλιτικό Συνέδριο (American Jewish Congress).
Οι δύο άνδρες χαμογελούσαν πλατιά όταν συναντήθηκαν, στο γηροκομείο όπου διαμένει ο κ. Μπέρσι. Ο κ. Σατς βάδισε προς αυτόν ζωηρά, παρά το μπαστούνι του. Αγκαλιάστηκαν.
«Σωθήκαμε σχεδόν την ίδια ημέρα από τη σκλαβιά των καταναγκαστικών έργων, βρεθήκαμε στη Βουδαπέστη κι ενταχθήκαμε και οι δύο στην αντίσταση εναντίον των Ναζί», αφηγήθηκε ο κ. Σατς. «Ήμασταν στα ίδια μέρη, κάναμε τα ίδια πράγματα, επομένως είναι πολύ πιθανό οι δρόμοι μας να διασταυρώθηκαν αρκετές φορές».
Ο κ. Μπέρσι ήταν αιχμάλωτος των Ναζί το καλοκαίρι του 1944 όταν απέδρασε, στα 23 του, εκμεταλλευόμενος επίθεση των Συμμάχων κοντά στο στρατόπεδο, που απέσπασε την προσοχή των δεσμοφυλάκων του. Εντάχθηκε στην αντίσταση στη Βουδαπέστη.
Ο κ. Σατς, όπως αφηγήθηκε σε πρόσφατη στήλη του, εργαζόταν καταναγκαστικά στα Καρπάθια Όρη, σε σιδηροδρομικό έργο του ναζιστικού στρατού, όταν μπόρεσε να αποδράσει κατά τη διάρκεια συμμαχικού αεροπορικού βομβαρδισμού. Εντάχθηκε στην αντίσταση επίσης στη Βουδαπέστη.
Ο κ. Σατς έμαθε την ιστορία του κ. Μπέρσι όταν διάβασε προφίλ του χειρουργού που δημοσίευσε πρόσφατα η εφημερίδα Los Angeles Times. Το δημοσίευμα ήταν η αφορμή για τη συνάντηση.
«Είμαστε τυχεροί που θυμόμαστε ακόμα αυτά τα ιστορικά γεγονότα», αστειεύτηκε ο κ. Μπέρσι.
Ο αριθμός των επιζώντων του Ολοκαυτώματος είναι δύσκολο να εκτιμηθεί με ακρίβεια. Το μητρώο των επιζησάντων του Ολοκαυτώματος στις ΗΠΑ έχει 195.000 καταχωρίσεις, επιζώντες και συγγενείς τους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
