|
| Πέμπτη 2/6
Tο Reuters για το...ελληνικό σουβλάκι
«30% πιο ακριβό από πέρυσι»
Reuters,zougla.gr
Και όμως …η τιμή στο σουβλάκι μπορεί να αποτελεί βαρόμετρο για τις επιπτώσεις του πληθωρισμού στα ελληνικά εστιατόρια.
Η μέχρι πρότινος παραδοσιακή, φθηνή και γευστική γαστριμαργική απόλαυση για Έλληνες και τουρίστες έγινε ρεπορτάζ από το διεθνές ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters, που θεωρεί το θέμα βαρόμετρο για τον πληθωρισμό αλλά και τις κύριες πιέσεις που δέχεται η παγκόσμια οικονομία.
Το πρακτορείο παρουσιάζει αναλυτικά την εκρηκτική άνοδο της τιμής στο ελληνικού διεθνώς αναγνωρισμένου εδέσματος. Έχει αυξηθεί περισσότερο από τον ονομαστικό πληθωρισμό που βρίσκεται σε υψηλό 28 ετών. Ένα σουβλάκι στο κέντρο της Αθήνας κοστίζει 3,30 ευρώ, είναι δηλαδή 30% ακριβότερο σε σχέση με το καλοκαίρι του 2021. Αιτία το κόστος των συστατικών του, κρέας, λαχανικά και ηλιέλαιο, που αυξήθηκαν παράλληλα με τις τιμές της ενέργειας, λόγω του πολέμου στην Ουκρανία και την πανδημία.
Σύμφωνα με την Ένωση Ψητοπωλών και Εστιατορίων στην Αθήνα, που φιλοξενείται στο ρεπορτάζ, η τιμή του χοιρινού κρέατος έχει αυξηθεί κατά 30% τους τελευταίους 12 μήνες, το ηλιέλαιο που εισάγεται γενικά από την Ουκρανία κατά 125% και οι λογαριασμοί του ηλεκτρικού ρεύματος πάνω από 100%.
Για τους τουρίστες πάντως ακόμη και αυτή η ακριβότερη τιμή αντιμετωπίζεται ως ευκαιρία. «Θα πλήρωνα ακόμα και 10 ευρώ για να το γευτώ», δηλώνει στο πρακτορείο ο Ντέιβ Ντίσις, από την πολιτεία Τζόρτζια των ΗΠΑ.
Για έναν Έλληνα όμως, με τους μισθούς να έχουν καθηλωθεί, η μέχρι πρότινος φθηνή απόλαυση , προσιτή σε όλους, εξηγεί ο δημοσιογράφος του Reuters, έχει γίνει είδος που οι άνθρωποι με περιορισμένο οικογενειακό προϋπολογισμό σκέφτονται δύο φορές πριν το αγοράσουν.
Και παρουσιάζει συνεντεύξεις με χαμηλόμισθους πολίτες. Όπως τη Μορίνα Ντότση, μία 58χρονη καθαρίστρια με μηνιαίο μισθό 720 ευρώ.
«Παλιότερα αγόραζα τρία ή δύο σουβλάκια, σήμερα αγόρασα μόνο ένα, γιατί είναι πολύ ακριβό και οι μισθοί είναι χαμηλοί αυτή τη στιγμή».
Στο ίδιο ρεπορτάζ φιλοξενούνται και συνεντεύξεις του ιδιοκτήτη γνωστού εστιατορίου, του Σταύρου Μπαϊρακτάρη.
«Ελπίζω ο πόλεμος να τελειώσει σύντομα» λέει στο Reuters ο κ. Μπαϊρακτάρης, ο οποίος εξηγεί ότι μετά 140 χρόνια λειτουργίας , παλεύει να κρατήσει την τιμή κάτω από τα 3 ευρώ με δεδομένο και την υπέρογκη αύξηση στους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος.
Ένας ακόμα από τους παλιούς ιδιοκτήτες κεμπαπτζίδικου στο Μοναστηράκι ο Θανάσης Γκόλας αναφέρει ότι οι Έλληνες πελάτες έχουν πλέον μειωθεί σημαντικά.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|