 |
|
|  Tρίτη 7/6
Μηχανικός στο Netflix με μισθό $450.000 παραιτήθηκε γιατί… βαριόταν
newmoney.gr,protothema.gr
Ο Μίκαελ Λιν δούλευε στην Amazon, μέχρι που το 2017 ξεκίνησε να εργάζεται στη Netflix, ως ανώτερος μηχανικός λογισμικού.
Εκείνη την εποχή, ο Λιν πίστευε ότι θα έμενε για πάντα στη Netflix. «Έβγαζα 450.000 δολάρια το χρόνο, το φαγητό μου ήταν δωρεάν και είχα απεριόριστο χρόνο για διακοπές επί πληρωμή» αποκαλύπτει.
Όταν ωστόσο, έλαβε την απόφαση – μόλις, 4 χρόνια αργότερα – να παραιτηθεί, όλοι νόμιζαν ότι ήταν … τρελός.
«Οι γονείς μου ήταν οι πρώτοι που είπαν πως θα έκανα ένα τεράστιο λάθος. Ο μέντοράς μου είχε επίσης, αντίρρηση. Είπε ότι δεν θα έπρεπε να παραιτηθώ χωρίς να έχω βρει πρώτα μία άλλη δουλειά, γιατί με τον τρόπο αυτό, θα έχανα την ευκαιρία να διαπραγματευτώ για έναν υψηλό μισθό με τον επόμενο εργοδότη μου. Οι απόψεις τους με έκαναν να αλλάξω γνώμη τουλάχιστον για λίγο», εξηγεί.
Ο Λιν αναφέρει πως όταν ξεκίνησε να δουλεύει στη Netflix, πραγματικά πίστευε πως είχε βρει την «καλύτερη δουλειά στον κόσμο». «Ήταν σαν να πληρώνεσαι για να ασχολείσαι με μελέτες περιπτώσεων αντίστοιχες με αυτές που κάνουν σε μεταπτυχιακά προγράμματα. Μάθαινα τόσα πολλά κάθε μέρα» επισημαίνει μιλώντας στο BusinessInsider.
Τα επόμενα δύο χρόνια, η εργασία άρχισε να γίνεται βαρετή και μηχανική. «Όλα ήταν αντιγραφή – επικόλληση» δηλώνει ο Λιν. Μετά ξέσπασε η πανδημία. «Το γραφείο έκλεισε και όλα όσα αγαπούσα στην δουλειά μου – οι συναναστροφές, οι συνάδελφοι, τα προνόμια – εξαφανίστηκαν. Όταν πρωτοξεκίνησα να δουλεύω στο Netflix, έβγαζα χρήματα και μάθαινα συνεχώς, νέα πράγματα. Τώρα, απλώς έβγαζα χρήματα, χωρίς να εξελίσσομαι».
Ο ίδιος αποκαλύπτει πως ένιωθε σαν να έκανε το ίδιο λάθος, όπως τότε στην Amazon. Παρέμενε σε μια δουλειά που δεν του ταιριάζει περισσότερο από όσο θα έπρεπε. «Το κίνητρό μου μειώθηκε το ίδιο και η απόδοσή μου», δεν διστάζει να πει αναφερόμενος σε εκείνη την περίοδο της καριέρας του.
Δυστυχώς, και ο διευθυντής του άρχισε να το παρατηρεί. Σε μια «ανασκόπηση απόδοσης» τον Απρίλιο του 2021, ο διευθυντής του τού είπε πως έπρεπε να προσπαθήσει να έρθει πιο κοντά με την ομάδα του και να γίνει πιο επικοινωνιακός «αν ήθελε να παραμείνει στην εταιρεία».
«Είναι δύσκολο να εγκαταλείψεις έναν μισθό – κάτι απτό – για άυλα πράγματα όπως τα νιάτα σου και ο χρόνος σου. Έβαλα σε παύση τα όνειρά μου να γίνω επιχειρηματίας και ο κορωνοϊός ήταν μια συνεχής υπενθύμιση ότι μπορεί να μην είμαι εδώ αύριο για να τα κυνηγήσω. Φοβόμουν ότι στον τάφο μου θα έγραφε: «Εδώ βρίσκεται ο Μίκαελ. Πέρασε τη ζωή του δουλεύοντας σε μια δουλειά που δεν του άρεσε. Αναπαύσου εν ειρήνη».
Μετά από εκείνη τη συνάντηση για τις επόμενες δύο εβδομάδες ο Μίκαελ σκεφτόταν τα επόμενα βήματά του. Τελικά, αποφάσισε να μιλήσει ειλικρινά στον διευθυντή του. Σε μια κατ’ ιδίαν συνάντηση μαζί του τού πρότεινε να εξετάσουν την εθελουσία. «Η απόδοσή μου μειώνεται, του είπα, επειδή μειώνεται το κίνητρό μου. Το κίνητρό μου δεν βελτιώνεται επειδή οι στόχοι της ομάδας αποκλίνουν περισσότερο από τους στόχους της καριέρας μου. Τι θα γινόταν αν σκεφτόμασταν την εθελουσία; Με αυτόν τον τρόπο το Netflix θα εξοικονομούσε χρήματα. Ένα win-win για όλους», αναφέρει.
Αφού το συζήτησε με το ανθρώπινο δυναμικό, είχε μια τελευταία συνάντηση με τους ανωτέρους του. Τελικά, η εταιρεία αποφάσισε να δεχτεί την πρότασή του.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
