 |
|
|  Πέμπτη 16/6
Παρενέργειες τού πολέμου
..άφησε τις Αμερικανίδες χωρίς... ταμπόν!!!
BBC,Guardian,protothema.gr
Εκτός από την έλλειψη βρεφικού γάλακτος, οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν κι ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα που αφορά όμως προϊόντα υγιεινής.
Τα ...ταμπόν εξαφανίζονται από τα αμερικανικά ράφια σε χρόνο ρεκόρ και για αυτό ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό ο πόλεμος του Πούτιν στην Ουκρανία όπως και η πανδημία της νόσου Covid, όπως αναφέρουν η βρετανική εφημερίδα «Guardian» και το BBC.
Στην περίπτωση των ελλείψεων ταμπόν περιόδου, μία από τις βασικές αιτίες οφείλεται στις διαταράξεις της εφοδιαστικής αλυσίδας που παρατηρούνται από το 2020, λίγους μήνες μετά την εφαρμογή των πρώτων περιοριστικών μέτρων για την πανδημία της νόσου Covid που φρέναραν την παραγωγή και τις μεταφορές στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη.
Η Τσέρι Μακμάστερ, εκπρόσωπος Τύπου της πολυεθνικής Procter & Gamble που προωθεί στην αγορά τα προιόντα Tampax, ανέφερε ότι, τα τελευταία δύο χρόνια η αύξηση στις πωλήσεις ταμπόν στις ΗΠΑ αυξήθηκε κατά 7,7% ενώ την ίδια περίοδο παρατηρήθηκαν σοβαρές διαταράξεις στις παραγωγικές μονάδες πρώτων υλών και στην αλυσίδα μεταφοράς και ανεφοδιασμού.
Η εταιρεία πάντως ανακοίνωσε ότι, έχει επιταχύνει την παραγωγή του προϊόντος επί 24ώρου βάσεως, όλες τις ημέρες της εβδομάδας για να αντιμετωπίσει την ζήτηση προσθέτοντας ότι οι ελλείψεις στα ράφια των ΗΠΑ είναι προσωρινές.
Το πρόβλημα ξεκίνησε από την πανδημία της νόσου Covid καθώς υπήρξε έλλειψη προσωπικού σε βιομηχανίες του είδους και στη συνέχεια ενισχύθηκε από τις αύξηση στις τιμές βάμβακος λόγω του πολέμου του Πούτιν στην Ουκρανία.
Η Ρωσία και η Ουκρανία είναι δύο από τους μεγαλύτερους εξαγωγείς λιπασμάτων, η παραγωγή των οποίων έχει μειωθεί δραστικά λόγω του πολέμου. Ως αποτέλεσμα πλήττονται οι καλλιέργειες βάμβακος, βασικό υλικό των ταμπόν.
«Το βαμβάκι είναι ένα από τα κλειδιά της έλλειψης του προϊόντος γιατί είναι βασικό συστατικό των ταμπόν», επισημαίνει ο Ζακ Ρότζερς, καθηγητής διαχείρισης της εφοδιαστικής αλυσίδας στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
