 |
|
|  Τετάρτη 29/6
19χρονος πρόσφυγας απο το Ιράν,που ζει στην Μυτιλήνη, αρίστευσε στις πανελλαδικές
AΠΕ-ΜΠΕ
Ο 19χρονος Νουρμοχαμαντί Μπαϊγκί είναι παιδί μιας προσφυγικής οικογένειας από το Ιράν. Έφτασε με την οικογένεια του με μια πλαστική βάρκα, σε μια ακτή της Λέσβου πριν από τρία χρόνια. Σήμερα, με 18,25 είναι ο δεύτερος σε βαθμολογία στις φετινές πανελλαδικές εξετάσεις μαθητής της θετικής κατεύθυνσης του Πρότυπου Λυκείου Μυτιλήνης του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Έγραψε 20 στα Μαθηματικά και στην Φυσική, 19,5 στη Χημεία και 13,5 στην Έκθεση.
Η οικογένεια του έφυγε από το Ιράν όταν ο πατέρας του που αντιμάχονταν το εκεί θεοκρατικό καθεστώς διαπίστωσε ότι δεν είχαν άλλη λύση από το να φύγουν από την πατρίδα τους. Από μια ακτή της Τουρκίας στις 15 Αυγούστου του 2019 πέρασαν στη Λέσβο, οι γονείς του και ο μικρότερος αδελφός του, μαθητής φέτος αυτός της Γ΄ Γυμνασίου. Η πορεία γνωστή. Πρώτα στο ΚΥΤ και στον καταυλισμό, τη «ζούγκλα» της Μόριας. Από εκεί στο δημοτικό καταυλισμό του Καρά Τεπέ. Όταν αυτός ο καταυλισμός έκλεισε μεταφέρθηκαν στον καταυλισμό του ΚΥΤ του Καρά Τεπέ που αντικατέστησε τον καμένο καταυλισμό της Μόριας. Τους τελευταίους μήνες «που πήραμε χαρτιά νοικιάσαμε σπίτι και ζούμε εδώ κανονικά» λέει. Οι γονείς του εργάζονται σαν μεταφραστές σε μια ΜΚΟ.
Τα κατάφερε όπως ο ίδιος λέει, με την αμέριστη βοήθεια των καθηγητών του. «Ζούσα σε ένα περιβάλλον που μιλούσαν ελληνικά, και έτσι έμαθα ελληνικά. Όλοι οι πρόσφυγες μπορούμε να μάθουμε ελληνικά, να μορφωθούμε και να ενταχθούμε στις τοπικές κοινωνίες αν μας δοθεί η ευκαιρία» τονίζει.
Αν και είχε τελειώσει την Α’ Λυκείου στο Ιράν, ξαναφοίτησε σε αυτήν στο 2ο ΕΠΑΛ της Μυτιλήνης. Έδωσε εξετάσεις και συνέχισε στη Β’ τάξη του Πρότυπου Λυκείου του Πανεπιστημίου Αιγαίου στη Μυτιλήνη. Επόμενος στόχος του το τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης!
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
