 |
|
|  Τετάρτη 6/7
Υποθαλάσσιο ρεστοράν λειτουργεί στην Νορβηγία
AΠΕ-ΜΠΕ
Το «Under» ειναι ενα υποθαλάσσιο ρεστοράν στην απόμακρη περιοχή Lindesnes της Νορβηγίας κι έχει καλυφθεί από θαλάσσια ζωή όπως δηλώνουν οι δημιουργοί του. Η με εμβαδόν 495 τετραγωνικά μέτρα αρχιτεκτονική δομή βυθίστηκε στα ανοιχτά μιας βραχώδους ακτογραμμής και τώρα λειτουργεί και ως τεχνητός ύφαλος.
Το νορβηγικό αρχιτεκτονικό γραφείο σχεδίασε το «Under» ως έναν σωλήνα από τσιμέντο ο οποίος παραπέμπει σε τηλεσκόπιο. Εξωτερικά, το τσιμέντο αφέθηκε γυμνό ώστε στην τραχιά επιφάνειά του να μπορούν να προσκολληθούν φύκια και μαλάκια. «Το υποθαλάσσιο ρεστοράν "Under" στη νορβηγική ακτή του Lindesnes σχεδιάστηκε κατά τρόπο ώστε να ενσωματωθεί, στο διάβα των χρόνων, πλήρως στο θαλάσσιο περιβάλλον, καθώς η τραχιά επιφάνεια του τσιμεντένιου κελύφους είχε στόχο να λειτουργήσει ως τεχνητός ύφαλος, καλωσορίζοντας πεταλίδες και κέλπιες (σσ: είδος φυκιού) να το κατοικήσουν» είπαν, μιλώντας στο Dezeen, οι αρχιτέκτονες. «Τώρα, είμαστε όλοι ενθουσιασμένοι που βλέπουμε τις σχεδιασμένες ενσωματώσεις να ζωντανεύουν, καθώς η φύση έχει πλήρως αγκαλιάσει και κατοικήσει το κτίσμα».
Το «Under» ήταν το πρώτο υποθαλάσσιο ρεστοράν της Ευρώπης και το μεγαλύτερο, παγκοσμίως. Πέραν της προσφοράς μοναδικής εμπειρίας ενδιαίτησης στους επισκέπτες, το κτίσμα στόχευε στην προσέλκυση θαλάσσιας ζωής, ενισχύοντας τη βιοποικιλότητα της περιοχής και προμηθεύοντας φρέσκα υλικά στον σεφ. Επιπλέον, προσφέρει στους θαλάσσιους βιολόγους μοναδικό χώρο για να μελετήσουν τη θαλάσσια ζωή και ενθαρρύνει τους επισκέπτες να μάθουν για αυτήν, παρατηρώντας την από κοντά. «Πολλοί υποστηρίζουν ότι για να φροντίσει πραγματικά η ανθρωπότητα περισσότερο τη φύση, είναι ανάγκη περισσότερος κόσμος να τη δει πιο πολύ και να μάθει πιο πολλά για αυτήν» είπαν από το Snøhetta.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
