 |
|
|  Σάββατο 9/7
Διεθνής διαιτητής FIFA αποκάλυψε την ομοφυλοφιλία του
ΑΠΕ-ΜΠΕ,zougla.gr,protothema.gr
«Είμαι γκέι, με ελκύουν οι άντρες. Το ποδόσφαιρο είναι το άθλημα στο οποίο μεγάλωσα αλλά το μισούσα βαθιά, γιατί δεν άντεχα το περιβάλλον του, γεμάτο μανία και προκαταλήψεις. Έτσι, για να επιβιώσω, επινόησα μια ψεύτικη και "σοβατισμένη" εκδοχή του εαυτού μου. Αλλά ναι, είμαι γκέι, τελικά ο εαυτός μου αλλά κι ένας κανονικός άνθρωπος, και δεν είσαι καλύτερος από μένα μόνο και μόνο επειδή σου αρέσουν οι γυναίκες».
Με αυτά τα λόγια, σε ένα podcast του δικτύου Globo, ο Ιγκόρ Μπενεβενούτο, ένας 41χρονος Βραζιλιάνος με περισσότερους από 50 αγώνες στην πρώτη κατηγορίας της χώρας του, είναι ο πρώτος διεθνής διαιτητής της FIFA που βγήκε και δήλωσε ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του.
«Το ποδόσφαιρο είναι για τους άντρες, πολλοί το πιστεύουν, αλλά ήξερα από την εφηβεία ότι ήμουν γκέι. Έτσι πέρασα τη ζωή μου θυσιάζοντας τον εαυτό μου για να προστατευτώ από τη σωματική και συναισθηματική βία της ομοφοβίας. Κατέληξα σε έναν από τους πιο εχθρικούς χώρους απέναντι στους ομοφυλόφιλους, το ποδόσφαιρο», υπογράμμισε.
«Αλλά για να έχω φίλους έπρεπε να δείξω ότι ήμουν στρέιτ, οπότε έπαιξα τον ρόλο μου. Η οικογένεια και οι φίλοι με πήγαιναν στο γήπεδο, αλλά ήταν βασανιστήριο. Προσπάθησα να έχω σχέσεις με κορίτσια αλλά κορόιδευα το ένστικτό μου», ήταν το ξέσπασμα του Μπενεβενούτο, που εγκατέλειψε προσωρινά το ποδόσφαιρο κατά το πρώτο κύμα του Covid στη Βραζιλία για να γίνει νοσοκόμος.
«Και υπήρχε επίσης το γεγονός ότι η θρησκεία ήταν πολύ παρούσα στην οικογένειά μου, και στη Βίβλο λέει ότι ένας άντρας που ξαπλώνει με άλλον άντρα είναι αμαρτωλός. Γι΄ αυτό νόμιζα για πολύ καιρό ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με εμένα και ήμουν ένα λυπημένο παιδί».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
