 |
|
|  Κυριακή 17/7
Πέθανε o πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Δασκαλάκης
ΑΠΕ-ΜΠΕ,zougla.gr,protothema.gr
Έφυγε το Σάββατο από τη ζωή ο πρώην υπουργός και ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Δασκαλάκης.
Ο Γιώργος Δασκαλάκης γεννήθηκε στα Λαγκάδια Αρκαδίας και από τα φοιτητικά του χρόνια ανέπτυξε έντονη πολιτική και συνδικαλιστική δράση, συμμετέχοντας ενεργά στους κοινωνικούς και δημοκρατικούς αγώνες, ενώ πήρε μέρος στις κινητοποιήσεις ενάντια στη Χούντα.
Υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, ενώ στο σπίτι του ιδρύθηκε η ΠΑΣΚΕ, η συνδικαλιστική παράταξη του ΠΑΣΟΚ, της οποίας διετέλεσε γραμματέας από τα πρώτα χρόνια της. Παράλληλα, από το 1975 μέχρι το 1982 διετέλεσε γραμματέας του Τομέα Συνδικαλιστικού του ΠΑΣΟΚ.
Εργάστηκε ως στέλεχος σε εταιρείες ιδιωτικής ασφάλισης μέχρι το 1981, οπότε ο Ανδρέας Παπανδρέου, με προσωπική του απόφαση, τον τοποθέτησε υποψήφιο βουλευτή στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ στην Α’ Αθήνας, όπου και εξελέγη.
Στο διάστημα 1982-1985 διετέλεσε μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΣΟΚ.
Από το 1985 μέχρι και τις εκλογές του 1993 εκλεγόταν βουλευτής στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Αρκαδία.
Κατά την τριετία 1987-1989 θήτευσε ως υφυπουργός Εμπορίου.
Το 1993, ανέλαβε καθήκοντα αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών και από τη θέση αυτή πρωταγωνίστησε στη μεγάλη μεταρρύθμιση της αποκέντρωσης, θεσμοθετώντας την Αιρετή Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση.
Να σημειωθεί ότι, τον Μάρτιο του 1994, ο Γιώργος Δασκαλάκης εισηγήθηκε στη Βουλή το Νόμο 2193, με τον οποίο καθιερώθηκε η 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.
Το 1995 ανέλαβε καθήκοντα υφυπουργού Μεταφορών. Το 1997 ανέλαβε την προεδρία της Γενικής Τράπεζας, θέση που διατήρησε μέχρι τον Φεβρουάριο του 2000.
Στη συνέχεια επανήλθε στον πολιτικό στίβο, όπου στις εκλογές του Απριλίου του 2000 εξελέγη βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στη Β’ Αθήνας μέχρι τον Φεβρουάριο του 2004.
Η εξόδιος ακολουθία θα ψαλεί την ερχόμενη Δευτέρα 18 Ιουλίου, στις 12 το μεσημέρι, από τον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Κάντζα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
