 |
|
|  Δευτέρα 18/7
H Τουρκία ξεκινά τώρα «πόλεμο» για την κουζίνα
«Κοκορέτσι και ιμάμ μπαϊλντί είναι δικά μας φαγητά»,λένε οι γείτονες
protothema.gr
Από τον «πόλεμο» στο Αιγαίο, ο ελληνο-τουρκικός πόλεμος μεταφέρεται τώρα στην κουζίνα. Την οργή των Τούρκων προκάλεσε το γεγονός ότι το κοκορέτσι και το ιμάμ μπαϊλντί παρουσιάζονται στις ΗΠΑ ως ελληνικά φαγητά. Πάρα πολλοί Τούρκοι ξεσπάθωσαν μέσω των social media και των ΜΜΕ, κάνοντας λόγο για κλοπή των τουρκικών πιάτων από τους Έλληνες.
«Μετά τον μπακλαβά και το τζατζίκι, η Ελλάδα οικειοποιείται το κοκορέτσι και το ιμάμ μπαϊλντί», γράφουν τα τουρκικά ΜΜΕ, υποστηρίζοντας ότι αυτά τα πιάτα προέρχονται από την οθωμανική κουζίνα.
Συγκεκριμένα τονίζουν ότι ελληνικές ιστοσελίδες με συνταγές χαρακτηρίζουν ως ελληνικό φαγητό το ιμάμ μπαϊλντί, που όμως -όπως σημειώνουν- είναι τουρκικό πιάτο και σημαίνει «ο ιμάμης λιποθύμησε».
«Ιστοσελίδες με συνταγές της γειτονικής χώρας γράφουν ότι το ιμάμ μπαϊλντί είναι μια κλασική ελληνική συνταγή. Οι ρίζες του προέρχονται από την περίοδο της Οθωμανικής κατοχής. Το όνομά του το πήρε από έναν ιμάμη που το έφαγε και του άρεσε τόσο πολύ η γεύση του, που λιποθύμησε, γιατί η ψητή μελιτζάνα και οι αλατισμένες ντομάτες δίνουν υπέροχη γεύση. Οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης έφτιαχναν αυτό το πιάτο. Από εκεί ήρθε στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ το σερβίρουμε ως ελληνικό φαγητό» καταγγέλλουν τα τουρκικά ΜΜΕ ότι γράφουν ελληνικές ιστοσελίδες και το ίδιο διατείνονται και για το κοκορέτσι.
«Στην Ελλάδα το λένε κοκορέτσι και είναι ένα παραδοσιακό ελληνικό πιάτο που αποτελείται από καρυκευμένα αρνίσια ή κατσικίσια παραπροϊόντα, τυλιγμένα σε λίπος από αρνί, το οποίο ψήνεται σαν σουβλάκι γράφουν οι ιστοσελίδες με συνταγές για το συγκεκριμένο πιάτο», γράφουν οι Τούρκοι.
Απευθυνόμενα μάλιστα σε ειδικούς, τα τουρκικά μέσα αναφέρουν ότι οι... γκουρού του κοκορετσιού αντέδρασαν έντονα. Ο γνωστός αριστοτέχνης κοκορετσιού της Κωνσταντινούπολης, Σερέφ Ιλγκάρ, είπε: «Ασπάζονται την τουρκική κουλτούρα λόγω του θαυμασμού τους για τους Τούρκους. Το κοκορέτσι είναι ένα τουρκικό πιάτο, το οποίο συνδυάζεται με τα τουρκικά μπαχαρικά μας. Πρωτοφτιάξαμε κοκορέτσι από έντερα χήνας της περιοχής του Καρς εδώ και αιώνες. Το κοκορέτσι είναι δικό μας».
Ο Τεκίν Λοκ, ιδιοκτήτης εστιατορίων αποκλειστικά με κοκορέτσι στην Κωνσταντινούπολη ανέφερε: «Είναι μια κληρονομιά που την λάβαμε από τους Οθωμανούς. Η κουλτούρα μας, το κοκορέτσι είναι τουρκικό πιάτο. Οι πρόγονοί μας, αφότου έσφαζαν τα ζώα, έφτιαχναν κοκορέτσι. Ήταν ένα ξεχωριστό πιάτο για τους αγαπημένους τους. Σε συνδυασμό με μπαχαρικά, το κοκορέτσι έχει γίνει το απαραίτητο φαγητό των Τούρκων. Το κοκορέτσι είναι το παρελθόν μας».
Ο παρουσιαστής ταξιδιωτικών εκπομπών, Λοκμάν Νταγ, υποστηρίζει ότι «έχουμε συνηθίσει να παίρνουν τα φαγητά μας οι γείτονές μας και να τα παρουσιάζουν στον κόσμο σαν να ήταν δικά τους. Το όνομα του πιάτου είναι "Imam Bayildi". Είναι μια γεύση που προήρθε από τους Οθωμανούς και είναι γνωστή μέχρι σήμερα με το όνομα αυτό στον κόσμο. Μπορεί να χάσουμε αυτές τις γεύσεις από την Ελλάδα. Έχει κάνει το ίδιο με τον μπακλαβά, το ντονέρ κεμπάπ, τους ντολμάδες, το γιαούρτι».
Από την πλευρά του ο Τούρκος σεφ, Αϊβάζ Ακμπατζάκ, εξηγεί την ιστορία του κοκορετσιού: «Τα εντόσθια των αιγοπροβάτων που σφάζονταν στο παλάτι μοιράζονταν στο λαό στις γειτονιές που ήταν κοντά στο παλάτι Τοπ Καπί».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
