 |
|
|  Κυριακή 24/7
ΘΡΙΛΕΡ ΣΤΙΣ ΗΠΑ
Πώς το DNA από ένα πεταμένο κύπελλο καφέ βοήθησε στην εξιχνίαση δολοφονίας 19χρονης το 1975
iefimerida.gr
Το DNA από ένα φλιτζάνι σε καφέ αεροδρομίου, βοήθησε την αστυνομία να ξεκλειδώσει μια ανεξιχνίαστη υπόθεση δολοφονίας εδώ και 47 χρόνια. Μοιάζει με σενάριο ταινίας, αλλά συνέβη στην πραγματικότητα.
Σε μία σύλληψη προχώρησε η αστυνομία στην Πενσυλβάνια, σχετικά με τον ανεξιχνίαστο φόνο μιας 19χρονης κοπέλας το 1975, αφού εντόπισε το DNA του υπόπτου σε ένα πεταμένο φλιτζάνι καφέ στο αεροδρόμιο.
Η Lindy Sue Biechler δολοφονήθηκε στο ίδιο της το σπίτι στην κομητεία Lancaster τον Δεκέμβριο του 1975. Η θεία και ο θείος της τη βρήκαν με 19 μαχαιριές στο στήθος, το λαιμό, την πλάτη και την άνω κοιλιακή χώρα.
Είχε επιστρέψει από μια βόλτα στο παντοπωλείο λίγα λεπτά πριν λάβει χώρα μια βίαιη πάλη στην κουζίνα της. Ένα από τα μαχαίρια της ίδιας της Biechler προεξείχε από το λαιμό της, με μια πετσέτα τσαγιού τυλιγμένη γύρω από την ξύλινη λαβή, σύμφωνα με το γραφείο του εισαγγελέα.
Παρά την επί δεκαετίες αναζήτηση απαντήσεων, η αστυνομία δεν μπόρεσε να κάνει κάποια ανακάλυψη .
Oταν το 2019 την υπόθεση ανέλαβε η Μονάδα Ανεξιχνίαστων Υποθέσεων της κομητείας Lancaster, οι ερευνητές επικεντρώθηκαν στον πρώην γείτονα της Lindy, David Sinopoli.
Tελικά η αστυνομία εντόπισε τον Sinopoli στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Φιλαδέλφειας. Αφού πέταξε ένα χρησιμοποιημένο κύπελλο καφέ, οι αστυνομικοί το μάζεψαν και το πήραν για εξέταση.
Το DNA που βρέθηκε στο ποτήρι ταυτίστηκε με το σπέρμα που βρέθηκε στο εσώρουχο της Lindy . Τον περασμένο μήνα, οι αστυνομικοί ταύτισαν επίσης το αίμα που βρέθηκε στο σώμα της Lindy με το ποτήρι του καφέ. Αυτό θεωρήθηκε αρκετό για να γίνει τελικά η σύλληψη αυτή την εβδομάδα...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
