 |
|
|  Κυριακή 28/8
Μάικ Τάισον
Το πάθος για τα… περιστέρια, τα όργια και η περιουσία των 500 εκατ. που έκανε φτερά
protothema.gr
Στο ρινγκ ο Μάικ Τάισον υπήρξε ένας από τους καλύτερους πυγμάχους στην ιστορία του αθλήματος με ρεκόρ καριέρας 50-6 με 44 νοκ άουτ. Μάλιστα κατάφερε να γίνει ο νεότερος σε ηλικία πρωταθλητής στην ιστορία της κατηγορίας «βαρέων βαρών» της πυγμαχίας. Ωστόσο παρά την επιτυχία του στο άθλημα, ο ίδιος με την προσωπική του ζωή τραβούσε διαρκώς πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας, με το όνομά του να δεσπόζει συχνά σε τίτλους και με την εικόνα του να κοσμεί τα εξώφυλλα.
Γεννημένος τον Ιούνιο του 1966, ο 56χρονος Τάισον πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, μιας και ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένεια, όταν ήταν μόλις δύο ετών. Η οικογένειά του μετακόμισε σε μία κακόφημη γειτονιά του Μπρούκλιν, ενώ σύμφωνα με ξένα δημοσιεύματα έχει αναφερθεί ότι πριν κλείσει 13 του έτη, είχε συλληφθεί ήδη πάνω από 30 φορές. «Δεν είδα τη μητέρα μου χαρούμενη και περήφανη για εμένα, με ήξερε μόνο ως ένα άγριο παιδί που τρέχει στους δρόμους, γυρνώντας σπίτι με καινούργια ρούχα που ήξερε ότι δεν πλήρωνα».
Σε ηλικία 16 ετών η μητέρα του πέθανε από καρκίνο και αναγκάστηκε να τα βγάλει πέρα μόνος του, ενώ σχετικά πρόσφατα σχολίασε: «Ένα από τα καλύτερα πράγματα που μου συνέβησαν ήταν ότι πέθανε η μητέρα μου. Πάντα με φρόντιζε όταν ήμουν μωρό. Δεν υπήρχε περίπτωση να μάθω να πολεμάω αν δεν πέθαινε… Ήταν ωραία, αλλά και λίγο επιθετική. Ποτέ δεν είχε κοινωνική ζωή ή δούλεψε σκληρά. Έπινε πολύ και είχε πολλούς άντρες. Μερικές φορές ερχόταν ένας φίλος, θα μεθούσαν και εγώ τους έκοβα τις τσέπες και τους έκλεβα τα λεφτά».
Η μητέρα του, όπως αργότερα έγινε γνωστό, ασχολήθηκε για πολλά χρόνια με την πορνεία και ο βιολογικός πατέρας του Μάικ, Πέρσελ Τάισον, ήταν ο μαστροπός της.
Μετά τον θάνατο της μητέρας του ο πυγμάχος Κους Ντ'αμάτο έγινε ο νόμιμος κηδεμόνας του βάζοντάς τον στο ρινγκ, ενώ έχει αναφερθεί ότι ήταν το μόνο άτομο που θα μπορούσε να προκαλέσει φόβο στον πυγμάχο. Ο Ντ'αμάτο ήταν ερασιτέχνης πυγμάχος, αλλά η καριέρα του διακόπηκε από έναν τραυματισμό και έτσι έγινε προπονητής, ανοίγοντας το πρώτο του γυμναστήριο σε ηλικία 22 ετών.
Εκπαίδευε πρωταθλητές, όταν μια μέρα έλαβε τηλέφωνο από τον Μπόμπι Στιούαρτ, έναν σύμβουλο που εργαζόταν στο κέντρο κράτησης ανηλίκων, όπου βρισκόταν ο Μάικ Τάισον. Μόλις ο Ντ’ Αμάτο γνώρισε τον νεαρό τότε Τάισον είπε: «Αν αποκλείσουμε τους εξωτερικούς περισπασμούς, αυτός είναι ο νέος πρωταθλητής βαρέων βαρών του κόσμου και πιθανώς του σύμπαντος».
Ενώ η επιτυχία του άγγιζε την κορυφή, σύντομα όλα επισκιάστηκαν και ο Τύπος τον χαρακτήριζε σαν τον «πιο κακό άνθρωπο στον πλανήτη». Μεταξύ άλλων αγόρασε για κατοικίδιο μία τίγρη, δάγκωσε το αυτί του αντιπάλου του και πλήρωνε για άγρια όργια, κερδίζοντας μια φήμη που θα έπρεπε να κουβαλά για μια ζωή.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
