 |
|
|  Παρασκευή 4/11
ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΜΕ;
Mεγάλο τμήμα κινεζικού πυραύλου θα πέσει ανεξέλεγκτα στη Γη και κανένας δεν ξέρει πού
in.gr
Για μια ακόμη φορά -τέταρτη μέσα σε δύο χρόνια- ένα μεγάλο διαστημικό κινεζικό «σκουπίδι» βάρους 23 τόνων και ύψους 10όροφου κτιρίου, ένα τμήμα πυραύλου Long March 5B, γυρνάει σαν ρωσική ρουλέτα γύρω από τη Γη όπου θα πέσει με μη ελεγχόμενο τρόπο πιθανώς σήμερα ή το Σάββατο και κανένας ακόμη δεν ξέρει πού ακριβώς αυτό θα συμβεί.
Ο πύραυλος είναι αυτός που έθεσε σε τροχιά το τρίτο και τελευταίο τμήμα του νέου κινεζικού διαστημικού σταθμού «Τιανγκόνγκ» στις 31 Οκτωβρίου.
Όπως είχε συμβεί και με τις προηγούμενες εκτοξεύσεις του ίδιου πυραύλου βαρέος φορτίου, η διαστημική υπηρεσία της Κίνας δεν πραγματοποίησε ελεγχόμενη πτώση του τμήματος που απέμεινε από τον πύραυλο, αφότου αποδέσμευσε το φορτίο του.
Μολονότι ένα μεγάλο μέρος του πυραύλου θα καεί από την ατμόσφαιρα εωσότου φτάσει στη Γη, ένα μέρος του τελικά – το 20% έως 40% – αναμένεται να πέσει σε αυτήν, πιθανώς στη θάλασσα που καλύπτει το 70% του πλανήτη μας.
Εκτιμάται ότι περίπου το 88% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει στις περιοχές πιθανής πτώσης, αλλά οι ειδικοί πάντως επεσήμαναν ότι οι πιθανότητες να χτυπηθεί κάποιος από το τεράστιο «σκουπίδι», είναι μόλις έξι στα 10 τρισεκατομμύρια.
Τον Ιούλιο φέτος ένα τμήμα πυραύλου Long March 5B βάρους 5,5 έως 10 τόνων είχε συντριβεί στον Ινδικό Ωκεανό, τον Απρίλιο του 2021 είχε συμβεί κάτι παρόμοιο στον ίδιο ωκεανό, ενώ το 2020 τμήματα του πυραύλου είχαν πέσει κάπου στην δυτική Αφρική.
Αν και δεν έχουν αναφερθεί καταστροφές ή θάνατοι μέχρι στιγμής από τέτοια περιστατικά, αυξάνονται σταδιακά οι φωνές όσων ζητούν να καθιερωθούν διεθνείς κανονισμοί ή και νόμοι για την αποτροπή τέτοιων συμβάντων, που προέρχονται και από άλλες χώρες με διαστημικό πρόγραμμα, σύμφωνα με τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» και το Space.com.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
