 |
|
|  Τετάρτη 16/1
Υιοθετήθηκε βρέφος στις ΗΠΑ και βρήκε τους συγγενείς του στην Ελλάδα
μετά από 68 χρόνια!!
newsbeast.gr,protothema.gr
Το ημερολόγιο έδειχνε 12 Μαρτίου 2011. Ήταν μια βροχερή μέρα και ο
Μέριλ Τζένκινς ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του έχοντας χάσει τη
σύζυγό του μόλις τον περασμένο Σεπτέμβριο. Λίγο ο μουντός καιρός
εκείνο το ψυχρό ανοιξιάτικο πρωινό, λίγο η βαριά διάθεση από τη μεγάλη
απώλεια που είχε βιώσει, και ο Μέριλ ένιωσε την ανάγκη νΆ αναζητήσει
τις ρίζες του.
Γεννημένος πριν από 68 χρόνια, σΆ ένα μικρό ορεινό χωριό, ο Μέριλ
βρέθηκε λίγες μέρες μετά τη γέννησή του παρατημένος στα σκαλιά μιας
εκκλησίας, της Παναγίας της Παντάνασσας. Μοναδικό στοιχείο ταυτότητας,
ένα χειρόγραφο σημείωμα που έγραφε: «...είναι βαφτισμένος, τον λένε
Μήτσο». Ήταν στις 25 Νοεμβρίου, στις 6 το απόγευμα όταν βρέθηκε και
σχεδόν ένα 24ωρο αργότερα μεταφέρθηκε στο Ορφανοτροφείο της Πάτρας,
απΆ όπου τον υιοθέτησε ένα ζευγάρι Αμερικανών όταν ήταν 11 μηνών,
βάζοντάς τον σε μια νέα πορεία ζωής, πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά
από εκεί που είδε το πρώτο φως της μέρας.
Ο Μήτσος, που στη συνέχεια πήρε το όνομα Μέριλ Τζένκινς (Merrill
Jenkins), έλαβε πολλή αγάπη από τους θετούς του γονείς και μεγάλωσε
αμέριμνος κάνοντας ποδήλατο και παίζοντας ατέλειωτες ώρες με τα παιδιά
της γειτονιάς του στο Cedar Hill (Τσένταρ Χιλ), μια μικρή πόλη κοντά
στο Saint Louis (Σαιντ Λούις), στο Μιζούρι των ΗΠΑ. Έκανε τη δική του
οικογένεια και παρόλο που πάντα ήξερε πως ήταν υιοθετημένος και είναι
Έλληνας δεν είχε νιώσει ποτέ την ανάγκη να βρει τη βιολογική του
οικογένεια μέχρι εκείνο το πρωινό, που άρχισε να ξετυλίγει το κουβάρι
της ιστορίας του. Αυτό που τον έφερε μια δεκαετία και πλέον μετά να
γιορτάζει τα εξηκοστά όγδοα γενέθλιά του, για πρώτη φορά με την
ελληνική του οικογένεια, σ΄ ένα πάρτι έκπληξη για τον ίδιο!
«Εκείνο το πρωινό καθόμουν μπροστά στον υπολογιστή και αποφάσισα να
πληκτρολογήσω "ορφανοτροφείο Πάτρας", αναζητώντας πληροφορίες. Το είχα
ξανακάνει 2-3 φορές στο παρελθόν, χωρίς να προκύψει κάτι ενδιαφέρον.
Αυτή τη φορά, στη λίστα των αποτελεσμάτων εμφανίστηκε ένα άρθρο των
New York Times από το 1996, που μιλούσε για τα "κλεμμένα" παιδιά του
ορφανοτροφείου της Πάτρας. Δεν είχα ακούσει ποτέ τίποτα γιΆ αυτό.
Διάβασα το άρθρο απνευστί, μένοντας με ανοιχτό το στόμα... Αισθάνθηκα
την ανάγκη να αρχίσω να ερευνώ το παρελθόν μου και να δω τι μπορώ να
βρω. Πήγα στο υπόγειο και αναζήτησα τον φάκελο της υιοθεσίας μου, που
είχαν κρατήσει οι γονείς μου, και πέρασα την υπόλοιπη μέρα μου μπροστά
στην οθόνη ενός υπολογιστή», εξιστορεί ο Μέριλ, ο οποίος ήρθε αμέσως
σε επαφή με μια οργάνωση στην Ελλάδα για να τον βοηθήσει στην έρευνά
του, ενώ παράλληλα αναζήτησε τον φάκελο με τα στοιχεία του στα αρχεία
της αρμόδιας κοινωνικής υπηρεσίας των ΗΠΑ.
«Ήλπιζα ότι θα βρω στοιχεία σε αυτό τον φάκελο αλλά δυστυχώς δεν
υπήρχαν άλλες πληροφορίες ή ονόματα», λέει και ανατρέχοντας στο
παρελθόν θυμάται πως πάντα γνώριζε ότι ήταν υιοθετημένος. «Στη δευτέρα
δημοτικού είπα στη δασκάλα μου ότι είμαι υιοθετημένος. Δεν θυμάμαι
πότε ακριβώς μου το είπαν οι γονείς μου, αλλά ήξερα πάντα πως είμαι
υιοθετημένος και ότι είμαι Έλληνας. Ήμουν, μάλιστα, πολύ υπερήφανος
που είμαι Έλληνας, αν και τότε δεν ήξερα τι ακριβώς σημαίνει αυτό».
Δυο χρόνια αργότερα, το 2013, αποφάσισε να κάνει ένα DNA τεστ στο
Ancestry, αλλά το μόνο που κατάφερε να εντοπίσει ήταν κάποια πολύ
μακρινά του ξαδέλφια. Και παρότι πέρασαν αρκετά χρόνια, δεν
εγκατέλειψε την προσπάθεια και το 2018 αποφάσισε νΆ ανεβάσει τα
στοιχεία του και σε άλλους σχετικούς ιστότοπους, όπως το «My
Heritage», για να δει αν μπορεί να βρει κάτι περισσότερο. Ήταν τότε
που η Ευτυχία Νούλα (Λίντα Κάρολ Φόρρεστ), η δραστήρια πρόεδρος του
«The Eftychia Project» (σ.σ. ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός, που από
το 2019 βοηθάει ελληνικής καταγωγής παιδιά υιοθετημένα στις ΗΠΑ να
βρουν τις ρίζες τους) και στενή φίλη του Μέριλ, τον συμβούλεψε να
κάνει ένα ακόμη τεστ DNA, αυτή τη φορά στο 23andme, το οποίο και τον
οδήγησε στο να βρει έναν πρώτο του ξάδελφο.
Ήταν τότε που για πρώτη φορά ένιωσε πως το τόσο μπλεγμένο κουβάρι της
σύντομης ζωής του στην Ελλάδα άρχισε να ξετυλίγεται… «Τα αποτελέσματα
βγήκαν έναν μήνα μετά και κατά τύχη η Ευτυχία ήταν στο σπίτι μου
εκείνο το Σάββατο, όταν γύρω στο μεσημέρι άνοιξα τον υπολογιστή μου
και βρέθηκα μπροστά στην οθόνη να κοιτώ ένα email από το 23andme,
χωρίς να μπορώ να πιστέψω αυτό που έβλεπα», θυμάται. Ο ξάδελφός του
έμενε στο Μόντρεαλ του Καναδά αλλά για κακή τύχη του Μέριλ, ο πατέρας
του, με τον οποίο φαίνεται πως είχαν δεσμούς αίματος, είχε φύγει από
τη ζωή… Η επικοινωνία μαζί του «ξεθώριασε» σιγά σιγά, αλλά όχι και η
ελπίδα πως θα βρει τελικά τη βιολογική του οικογένεια. Και είχε δίκιο!
Μια από τις αναζητήσεις τον έφερε σε επαφή με μια γυναίκα που ζούσε σε
κοντινή απόσταση από τον ίδιο στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο σύζυγος της
οποίας φαίνεται πως ήταν ξάδελφος του Μέριλ. Ο Στιβ είχε καταγωγή από
τη Δροσιά, μια μικρή τοπική κοινότητα στον ευρύτερο δήμο Ερυμάνθου,
στην Αχαΐα, κι ήταν αυτό το στοιχείο τελικά που «ξεκλείδωσε» τον γρίφο
της ιστορίας του Μέριλ.
Θέλοντας να βοηθήσει τον φίλο της, η Ευτυχία, μαζί με τη Μαρία,
εθελόντρια στο «The Eftychia Project», βρέθηκαν στις αρχές στο
καφενείο της Δροσιάς να πίνουν καφέ και νΆ απαντούν στις επίμονες
ερωτήσεις ενός ηλικιωμένου για το τι τις φέρνει στο χωριό. «Η Δροσιά
είναι ένα μικρό ορεινό χωριό στην Τριταία. Δεν είναι πέρασμα, όταν
κάποιος πάει εκεί, πάει για κάποιον λόγο. Γι αυτό και μας ρώτησε ο
άνθρωπος: τι είστε εσείς ρε κορίτσια;», περιγράφει με γλαφυρό τρόπο η
Μαρία. Του απάντησαν, λοιπόν, πως έχουν έρθει από τις Ηνωμένες
Πολιτείες για να δουν το χωριό ενός φίλου τους. «Μας ρώτησε το όνομά
του, του απαντήσαμε και από εκεί και πέρα μας είπε τα πάντα!», λέει με
ενθουσιασμό, εξηγώντας πως για καλή τους τύχη όλη η οικογένεια (από
την πλευρά του πατέρα) ζει στην Πάτρα, ενώ μια από τις ξαδέλφες του
έχει ταβέρνα στα Βραχναίικα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
