 |
|
|  Πέμπτη 17/11
Μουντιάλ 1986
Πουλήθηκε αντί 2,3 εκατ. ευρώ η μπάλα που ο Μαραντόνα έστειλε στα δίχτυα τής Αγγλίας,με το...χέρι του
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Η μπάλα, με την οποία ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα σημείωσε δύο από τα πιο πολυσυζητημένα -για διαφορετικούς λόγους- γκολ στην ιστορία του ποδοσφαίρου, στον αγώνα με την Αγγλία (2-1) για την προημιτελική φάση του Μουντιάλ του Μεξικού πριν από 36 χρόνια, πωλήθηκε σε δημοπρασία για 2 εκατομμύρια λίρες (2,3 εκατομμύρια ευρώ) στο Λονδίνο.
Ο οίκος δημοπρασιών "Graham Budd Auctions" ανέφερε ότι ανέμενε πώληση μεταξύ 2,5 και 3 εκατομμυρίων λιρών, πολύ πάνω από το προηγούμενο ρεκόρ πώλησης των 420.000 λιρών για τη δάδα των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Ελσίνκι το 1952.
Αυτή η μπάλα χρησιμοποιήθηκε στις 22 Ιουνίου 1986 και τον αξέχαστο προημιτελικό μεταξύ Αργεντινής και Αγγλίας (2-1), στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 στο Μεξικό, έναν αγώνα που διεξήχθη τέσσερα χρόνια μετά τον πόλεμο των Φόκλαντ μεταξύ των δύο χωρών.
Ο ίδιος ο Μαραντόνα «βάφτισε» το πρώτο γκολ, το οποίο σημείωσε (51΄) με την αριστερή γροθιά του και με το οποίο η Αργεντινή άνοιξε το σκορ, ως το «χέρι του θεού», ενώ τέσσερα λεπτά αργότερα σημείωσε «το γκολ του αιώνα», περνώντας σχεδόν όλη την ενδεκάδα της Αγγλίας στην κούρσα που ξεκίνησε λίγο κάτω από τη σέντρα.
«Αυτή η μπάλα είναι μέρος της ιστορίας του διεθνούς ποδοσφαίρου. Είναι αναμφίβολα η κατάλληλη στιγμή για να τη μοιραστούμε με τον κόσμο» είπε ο ιδιοκτήτης της μπάλας, ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον Τυνήσιο διαιτητή αυτού του διάσημου αγώνα, Αλί Μπιν Νασέρ.
«Δεν είδα το χέρι, αλλά είχα μια αμφιβολία» είπε στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, λίγες ημέρες μετά τον θάνατο του Μαραντόνα τον Νοέμβριο του 2020, σε ηλικία 60 ετών.
Τον Μάιο, η φανέλα που φορούσε ο «Ντιεγκίτο» κατά τη διάρκεια αυτού του παιχνιδιού πωλήθηκε σε δημοπρασία για 7,14 εκατομμύρια λίρες (8,15 εκατομμύρια λίρες), ποσό υπερδιπλάσιο από την προβλεπόμενη τιμή του Sotheby's.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
