 |
|
|  Τρίτη 22/11
17χρονος Ινδός εχει πυκνές τρίχες σε όλο το σώμα και μοιάζει με «λυκάνθρωπο»
newsbeast.gr
Ένας έφηβος από την Ινδία έχει ζήσει δύσκολα μαθητικά χρόνια, λόγω της σπάνιας πάθησης από την οποία βγάζει τρίχες σε όλα τα σημεία του σώματος του, με αποτέλεσμα στο σχολείο να έχει υποστεί ανελέητο bullying, αφού τα παιδιά έφτασαν στο σημείο να του πετούν πέτρες.
Ο 17χρονος Lalit Patidar που ζει στη Nandleta του Madhya Pradesh αναφέρει ότι πάσχει από υπερτρίχωση, μια σπάνια ασθένεια -με μόλις οριακά 100 περιπτώσεις καταγεγραμμένες από τον Μεσαίωνα-, με αποτέλεσμα να γεμίζει τρίχες σε όλο το σώμα και να μην μπορεί ποτέ να τις απομακρύνει μόνιμα.
Όπως υποστηρίζει μικρός δεν αντιμετώπισε ποτέ κάποιο ζήτημα, ούτε είχε παρατηρήσει κάτι ασυνήθιστο, παρά το γεγονός ότι ο γιατρός τον ξύρισε μόλις γεννήθηκε, όπως ανέφεραν οι γονείς του, σύμφωνα με τη nypost.com.
Όσο ήταν στο Δημοτικό διαγνώστηκε με υπερτρίχωση κι έκτοτε οι γονείς του ξεκίνησαν να ανησυχούν, αφού κανείς τους, είτε κάποιος συγγενείς δεν είχε τη συγκεκριμένη πάθηση. Μόλις λοιπόν, πήγε στο γυμνάσιο, ξεκίνησαν τα προβλήματα με τους συμμαθητές του.
«Τα μικρά παιδιά συνήθιζαν να φοβούνται βλέποντάς με, και ως παιδί δεν ήξερα γιατί», είπε χαρακτηριστικά και πρόσθεσε πως «πίστευαν ότι είμαι μυθικό όν και πως θα τους δαγκώσω». «Μου πετούσαν πέτρες και οι συμμαθητές μου με κορόιδευαν, μου φώναζαν “μαϊμού, μαϊμού”», είπε και ανέφερε ότι «οι γονείς απομάκρυναν τα μικρά παιδιά τους από εμένα, γιατί με φοβόντουσαν».
Παρόλα αυτά, ο Lalit Patidar δεν πτοήθηκε από τις δυσκολίες και συνεχίζει να κάνει όνειρα, ενώ έχει αρχίσει να κάνει blog και να δημιουργεί βίντεο με στόχο να γίνει κάποια μέρα διάσημος YouTuber.
«Είμαι διαφορετικός από τους κοινούς ανθρώπους με την καλή έννοια, είμαι μοναδικός», είπε και τόνισε πως «θέλω να προχωρήσω και να είμαι ευτυχισμένος».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
