 |
|
|  Κυριακή 27/11
«Το Άλλο Μισό»
Η διαδρομή ενός φωτορεπόρτερ για 15 χρόνια στα άκρα
AΠΕ-ΜΠΕ
Επηρεασμένος από τον Δανοαμερικάνο φωτογράφο Jacob Riis που έζησε στα τέλη του 19ου αιώνα και πέθανε το 1914, ο φωτορεπόρτερ Γιώργος Μουτάφης θέλει να δείξει στο κοινό πώς ζει «Το Άλλο Μισό». «Ο Jacob Riis δημιούργησε μια σειρά φωτογραφιών με μετανάστες οι οποίοι ζούσαν σε άθλιες συνθήκες στη Νέα Υόρκη, γύρω στο 1890. Μέσω της δουλειάς του επηρέασε τόσο την κοινή γνώμη ώστε να αντιληφθεί πώς επιβιώνει το άλλο μισό της κοινωνίας. Από αυτόν εμπνεύστηκα, ουσιαστικά για να μπορέσουμε να δούμε κι εμείς το άλλο μισό στις μέρες που βρίσκεται σε μια δύσκολη κατάσταση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι μετανάστες που τρομαγμένοι περνάνε ή και πεθαίνουν στα σύνορα, μέσα από το υλικό 15 χρόνων» λέει ο φωτορεπόρτερ.
Ο πολυβραβευμένος Γιώργος Μουτάφης έχει καλύψει τις πιο σοβαρές ανθρωπιστικές κρίσεις και συγκρούσεις σε περισσότερες από 25 χώρες σε όλο τον κόσμο, ενώ αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο Κίεβο και καλύπτει τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Έχει πραγματοποιήσει αποστολές στη Μέση Ανατολή, στα Βαλκάνια, στην Αφρική και στη Λατινική Αμερική. Τα τελευταία χρόνια καταγράφει με την κάμερα του την μετανάστευση, εστιάζοντας τον φακό στις επικίνδυνες ευρωπαϊκές διαδρομές που ακολουθούν οι μετανάστες για να περάσουν τα άκρα, δηλαδή τα σύνορα των κρατών, που φυσικά δεν αφορούν μόνο την Ελλάδα.
«Το Άλλο Μισό», που στα αγγλικά αποδίδεται «The Other Half», βραβεύτηκε με το ειδικό Βραβείο της Επιτροπής Νεότητας στο 24o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (Μάρτιος, 2022). «Θέλησα να φέρω στην επιφάνεια ιστορίες που γνωρίζουμε μόνο αποσπασματικά, ιστορίες ανθρώπων που χάθηκαν ανώνυμοι, και που όλες μαζί εν τέλει αφηγούνται τις πολιτικές γύρω από τη σύγχρονη μετανάστευση» εξηγεί ο φωτορεπόρτερ, του οποίου η δουλειά έχει δημοσιευτεί σε διεθνή μέσα όπως το TIME, η Liberation, η BILD, το περιοδικό New Yorker, το CNN και το BCC μεταξύ πολλών άλλων.
Η κάμερα φτάνει σε σημεία απρόσιτα, καταγράφει ιστορίες που ξεπερνούν τα ανθρώπινα όρια σε 72 λεπτά με σκηνές που φέρνουν τον θεατή αντιμέτωπο με μια άλλη αλήθεια, από την οποία δεν μπορεί να στρέψει το βλέμμα μακριά. Το ντοκιμαντέρ πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του δημοσιογραφικού οργανισμού iMedD, στο πλαίσιο του 3ου κύκλου iMEdD incubator.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
