 |
|
|  Δευτέρα 5/12
Μαθήματα ελληνικής γλώσσας στο βομβαρδιζόμενο Κίεβο
AΠΕ-ΜΠΕ
«Μόλις ακούμε τις σειρήνες κατεβαίνουμε όλοι μαζί στο καταφύγιο...».
Παρά τον φόβο των βομβαρδισμών, στην καρδιά του Κιέβου, οι 350 μαθητές
και καθηγητές του 94ου Ειδικού (Ελληνικού) Δημόσιου Σχολείου μέσης
εκπαίδευσης της Ουκρανίας, με την επωνυμία «Ελλάδα» προετοιμάζονται
για τις γιορτές.
«Ο πόλεμος δε σταματάει. Σκορπάει φόβο, αβεβαιότητα, θρήνο... Ευτυχώς,
στο ιστορικό κτίριο που στεγαζόμαστε, υπάρχει μεγάλο υπόγειο πού
κατεβαίνουμε όλοι μαζί - μαθητές και καθηγητές - μόλις ακούμε
σειρήνες, που προειδοποιούν για επικείμενο βομβαρδισμό», λέει η
Βικτωρία Κουζμένκο, διευθυντήρια του μοναδικού στην ουκρανική
πρωτεύουσα σχολείου, όπου όλοι οι Ουκρανοί μαθητές μαθαίνουν την
ελληνική γλώσσα ως πρώτη ή δεύτερη ξένη. «Παρά τις πρωτόγνωρες
συνθήκες λόγω πολέμου, στο δικό μας σχολείο δε σταματάμε τα μαθήματα,
αν και περίπου 80 παιδιά λείπουν μαζί με γονείς τους από το Κίεβο ως
εσωτερικοί ή εξωτερικοί πρόσφυγες πολέμου», προσθέτει.
Το σχολείο «Ελλάδα» βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο του Κιέβου, κοντά
στον σταθμό του μετρό Κρετσάτικ και το 2023 κλίνει τριάντα χρόνια
λειτουργίας ως «σχολείο με κατεύθυνση της νεοελληνικής γλώσσας,
ιστορίας και πολιτισμού».
«Αν και η πλειοψηφία των μαθητών είναι Ουκρανοί, το ελληνικό πνεύμα
είναι διάχυτο. Το σχολειού μας κρατά ψηλά το φως της μάθησης και εις
βάθος μελέτης της νεοελληνικής γλώσσας», εξηγεί και συνεχίζει: «Μετά
τις 24 Φεβρουαρίου δε σταμάτησαν τα μαθήματα, συνεχίζονται δια ζώσης
και υβριδικά».
Η Βικτωρία Κουζμένκο διδάσκει επί είκοσι χρόνια μαθηματικά στο
σχολείο.. «Στην Ουκρανία το μάθημα της γεωμετρίας λέγεται “ Γεωμετρία
του Ευκλείδη” ή “ Μέθοδος του Ευκλείδη”, όχι σκέτο: “ Γεωμετρία” !”»,
λέει ενώ η φιλόλογος της νεοελληνικής και υποδιευθύντρια Λαρίσα
Κοσιούκ, τονίζει: «Πριν την επιδημία κορονοϊού και τον πόλεμο, σχεδόν
κάθε χρόνο τα καλοκαίρια οι μαθητές μας επισκέπτονταν την Ελλάδα,
εξασκώντας στις κατασκηνώσεις την προφορική νεοελληνική γλώσσα».
«Στο σχολείο μας πάντα υπήρχε και υπάρχει ακόμα στις μέρες πολέμου,
μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Ίσως οι πολλές εκδηλώσεις για την ελληνική
παράδοση και τον πολιτισμό, πριν τον πόλεμο, έφεραν μια οικειότητα. Το
διδακτικό προσωπικό και οι δάσκαλοι είναι φιλικοί με τους μαθητές, όλο
αυτό δημιουργεί μια μοναδική ατμόσφαιρα “ σαν στο σπίτι”», αναφέρει.
Στα μέσα Νοεμβρίου, όταν στη διάρκεια ενός βομβαρδισμού κόπηκε το
ρεύμα στο Κίεβο, το σχολείο «Ελλάδα» έκανε έκκληση μέσω του διαδικτύου
«για αγορά 20 φορητών φαναριών με ηλιακό πάνελ και ...120
χριστουγεννιάτικα δώρα για μαθητές», όπως έγραφε το δημοσίευμα.
Ωστόσο η βλάβη σύντομα αποκαταστάθηκε και η διευθύντρια δήλωσε: «Το
σχολείο κάλυψε τις ανάγκες του για φωτιστικά, ενώ εξασφαλίσαμε και
χριστουγεννιάτικα δώρα για τα παιδιά του δημοτικού. Οι Έλληνες να μη
μας στείλετε τίποτα από αυτά - μόνο την αγάπη και μια προσευχή για
γρήγορη νίκη!».
Τριάντα χρόνια λειτουργίας του
σχολείου «Ελλάδα» του Κιέβου
Η ιστορία του κτιρίου του σχολείου «Ellada» χρονολογείται από το 1932,
όταν ένα τριώροφο κτίριο κρατικοποιήθηκε από τους σοβιετικούς για να
στεγάσει σχολείο. Ωστόσο η λειτουργία του ως ελληνικού ξεκίνησε από το
1990, όταν στο Κίεβο ιδρύθηκε ο Σύλλογος Ελλήνων της Ουκρανικής
πρωτεύουσα «Υψηλάντης», με κύρια κατεύθυνση- τη μελέτη και εκμάθηση
της ελληνικής γλώσσας και της πολιτιστικής κληρονομιάς της Ελλάδας.
Με τη βοήθεια της Πρεσβείας της Ελλάδας στην Ουκρανία, οι δασκάλες
Ταμάρα Σαμπατάς και Λαρίσα Κοσιούκ, στάλθηκαν για σπουδές στην Ελλάδα
και εξακολουθούν και σήμερα να διδάσκουν νέα ελληνικά και να μυούν τα
παιδιά στην ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά του ελληνικού λαού.
«Το σχολείο μας έγινε το μαργαριτάρι των ελληνικών κοινωνιών της πόλης
του Κιέβου -τότε δημιουργήθηκαν ακόμη 2 σύλλογοι: η Ελληνική
Αδελφότητα «Ενότητα» και «Ελλάδα»- και οι μαθητές μας συμμετέχουν σε
όλες τις σημαντικές εκδηλώσεις στο Κίεβο, αφιερωμένες στην Ελλάδα και
τον Ελληνισμό», λέει η Λαρίσα Κοσιούκ.
Το 2008 υπό την διεύθυνση της Βικτωρία Κουζμένκο δόθηκε στο σχολείο
κατεύθυνση «Εξειδικευμένο σχολείο με εις βάθος μελέτη ξένων γλωσσών»
και το όνομα του «Ελλάδα».
«Κάθε χρόνο, οι μαθητές μας όχι μόνο έπαιρναν μέρος σε διαγωνισμούς,
φεστιβάλ, Ολυμπιάδες για τη Νεοελληνική Γλώσσα και τον Ελληνικό
Πολιτισμό, που διοργανώνονταν και πραγματοποιούνταν κάθε χρόνο στη
Μαριούπολη από την Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Ουκρανίας, πάντοτε
κέρδιζαν βραβεία. Οι μαθητές μας έχουν υψηλό επίπεδο γνώσης της
ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας που παρουσίαζαν σε Ολυμπιάδες που
διοργανώνονται από το 2014 σε κρατικό επίπεδο», εξηγεί η διευθύντρια
του σχολείου Βικτωρία Κουζμένκο και στο τέλος επισημάνει τη μεγάλη
σημασία του ελληνικού πνεύματός στις ημέρες του πολέμου: «Πράγματι,
βοηθάει πολύ τα παιδιά στις μέρες του πολέμου να πιστεύουν στη νίκη
της πατρίδας τους για την ανεξαρτησία και ελευθερία , έχοντας υπόψη
την ιστορία του απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων, που μαθαίνουν υπό
τον ήχο των βομβαρδισμών, τα Ουκρανόπουλα, στα αδιάκοπα μαθήματα του
σχολείου στο κέντρο του Κίεβο, με επωνυμία “ Ελλάδα”».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
