 |
|
|  Δευτέρα 2/1
Αμερικανός πάσχει από επιλεκτική διατροφική διαταραχή
Τρώει 17 χρόνια μόνο μακαρόνια με τυρί
gazzetta.gr
Ένας άντρας στις ΗΠΑ αποκάλυψε ότι τα περισσότερα χρόνια της ζωής του τρέφεται μόνο με μακαρόνια και τυρί. Ο Austin Davis είναι 20 ετών και κατάγεται από την Φλόριντα. Σε ένα μίνι ντοκιμαντέρ του Vice, μίλησε για την διατροφική καθημερινότητά του.
Ο Όστιν ζει με τον παππού και την γιαγιά του σε μια μικρή πόλη στα βορειοανατολικά του Gainesville. Σε μια σκηνή του ντοκιμαντέρ εμφανίστηκε σε ένα μίνι μάρκετ, να αγοράζει μακαρόνια και τυρί Velveeta. Είναι το μοναδικό φαγητό που τρώει εδώ και 17 χρόνια. «Είναι το πιο συνεπές και έχει σχεδόν πάντα την ίδια γεύση», είπε.
«Δεν θέλω να πω ότι είμαι εθισμένος στα μακαρόνια με τυρί διότι ακούγεται περίεργο, αλλά το σώμα μου δεν μου επιτρέπει να φάω κάτι άλλο. Δεν επέλεξα να είμαι έτσι», πρόσθεσε ο 20χρονος.
Στο σπίτι του έχει ένα μεγάλο ντουλάπι στο οποίο έχει μόνο μακαρόνια και τυριά. Παραδέχεται ότι αυτή η διατροφική συνήθεια είναι προβληματική λέγοντας «είμαι άρρωστος», όμως δεν θέλει να «ανοίξει» την διατροφή του σε κάτι άλλο. «Όταν προσπαθώ να φάω νέες γεύσεις, ο οργανισμός μου αντιστέκεται. Μόλις βάλω κάτι στο στόμα μου κάτι με σταματάει», εξηγεί.
Ο Όστιν πάσχει από επιλεκτική διατροφική διαταραχή, η οποία ονομάζεται επίσης διαταραχή αποφυγής/περιοριστικής πρόσληψης τροφής (ARFID).
Είναι μια αγχώδης διαταραχή που χαρακτηρίζεται από την επίμονη άρνηση να φάει συγκεκριμένα τρόφιμα ή να φάει οποιοδήποτε είδος τροφής λόγω αρνητικής ανταπόκρισης από ορισμένα αισθητηριακά χαρακτηριστικά στο συγκεκριμένο τρόφιμο.
Είναι σύνηθες για τα παιδιά να περνούν μια φάση επιλεκτικής διατροφής, στην οποία έχουν πολύ μικρό ενδιαφέρον για την κατανάλωση φαγητού και το ARFID συνήθως ξεκινά από τα πρώτα χρόνια. Σε αντίθεση με την ανορεξία και τη βουλιμία, που είναι πιο συχνή στα κορίτσια, το ARFID είναι πιο συχνό στα αγόρια.
Ο Όστιν, όπως είναι λογικό, ανακουφίστηκε όταν πήρε τη διάγνωσή του: «Δεν είμαι τρελός, υπάρχει εξήγηση. Δεν το έβγαλα από το κεφάλι μου».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
