 |
|
|  Σάββατο 7/1
ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ
Πέθανε ο “Ιπτάμενος Έλληνας”, ο θρυλικός παλαιστής Μάικ Πάππας
anamniseis.net,zougla.gr
Ο θρυλικός παλαιστής της δεκαετίας του ΄80, Μάικ Πάππας (Mike Pappas), άφησε την τελευταία του πνοή στο Σπρίνγκφιλντ του Μιζούρι σε ηλικία 81 ετών. Είχε γράψει τη δική του ιστορία στο άθλημα της πάλης και τον αποκαλούσαν «Ο ιπτάμενος Έλληνας» (Τhe flying Greek).
Σύμφωνα με δημοσίευμα της ιστοσελίδας “Αναμνήσεις”, ο Μάικ Πάππας είχε εξασφαλίσει σε αγώνα του στο Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν, πωλήσεις εισιτηρίων της τάξεως των $100.000, αριθμός ρεκόρ για την εποχή.
Το πραγματικό του όνομα ήταν Εμμανουήλ (Μανώλης) Σαββένας (Manoli Savvenas) και γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Άγιο Ισίδωρο της Ρόδου. Σε ηλικία 11 ετών έμαθε το επάγγελμα του κοσμηματοποιού. Αρχικά μετέβη στην Αυστραλία όπου ασχολήθηκε με την πυγμαχία και το 1967 πήγε στην Αμερική προκειμένου να ασχοληθεί επαγγελματικά με την πυγμαχία. Στην συνέχεια μετέβη στο Μεξικό, όπου ασχολήθηκε με την πάλη και έκανε καριέρα. Μετά από σύντομο διάστημα εγκαταστάθηκε στο Τένεσί με το ψευδώνυμο Μάικ Πάππας και έγινε πρωταθλητής.
Το 1978 εγκατέλειψε την πάλη και μετακόμισε στο Σπρινγκφίλντ του Μισούρι, όπου απέκτησε το δικό του ομώνυμο κοσμηματοπωλείο«Manoli’s Jewelers» στο εμπορικό κέντρο του Μπρέντγουντ . Είχε τέσσερά παιδιά: την Κωνσταντίνα, τον Παρασκευά, την Μαρία και τον Κωνσταντίνο.
Δεν έχασε ποτέ την πατρίδα του και ασχολήθηκε έντονα με τα κοινά και την Ομογένεια. Ήταν ιδρυτικό μέλος της κοινότητας του Αγίου Θωμά του Σπρίνγκφιλντ.
Σημειώνεται οτι ο σκηνοθέτης Jason Brasier εμπνεύστηκε από τη ζωή του και δημιούργησε το ντοκιμαντέρ «The Flying Greek», το οποίο αναμένεται να κυκλοφορήσει και στο διαδίκτυο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
