 |
|
|  Σάββατο 21/1
Πέθανε ο σκηνοθέτης Ερρίκος Ανδρέου
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 84 ετών τα ξημερώματα του Σαββάτου ο σκηνοθέτης Ερρίκος Ανδρέου, έπειτα από πολύμηνη νοσηλεία σε νοσοκομείο της Αθήνας λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας.
Ο Ερρίκος Ανδρέου, ήταν σύζυγος της Νόρας Βαλσάμη και πατέρας του Ερρίκου Ανδρέου Τζούνιορ.
Γεννημένος στην Aθήνα στις 15 Δεκεμβριου 1938, μεγάλωσε στο Γιοχάνεσμπουργκ της Nότιας Aφρικής. Εκεί, σπούδασε σε αγγλοφώνο πανεπιστήμιο Ιστορία της Τέχνης και Αγγλική Λογοτεχνία και συνέχισε τις σπουδές του στο σενάριο και τη σκηνοθεσία στη Μεγάλη Ακαδημία Κινηματογράφου της Ρώμης.
Με την επιστροφή του στην Ελλάδα εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη σε διεθνείς παραγωγές, όπως, «Τα Κανόνια του Ναβαρόνε», και «Λέων της Σπάρτης». Το 1961 σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία «Ο Εφιάλτης» σε δικό του σενάριο και παραγωγή, η οποία κέρδισε διακρίσεις στο Φεστιβάλ του Νέου Δελχί και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το 1964 σκηνοθέτησε την ταινία «Επιστροφή», η οποία κέρδισε το βραβείο Α΄ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και το 1966 την ταινία «Διχασμός», η οποία κέρδισε το κρατικό βραβείο σκηνοθεσίας, αλλά και διεθνή διάκριση στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Σικάγο.
Το 1967 συνεργάστηκε με τη Φίνος Φιλμ στην ταινία «Εκείνος και Εκείνη». Στη συνέχεια σκηνοθέτησε και άλλες ταινίες, συνεργαζόμενος με Αμερικανούς και Ιταλούς παραγωγούς. Το 1970 σκηνοθέτησε, σε δικό του σενάριο και παραγωγή, την ταινία «Ανταρσία των 10» η οποία κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Το ίδιο βραβείο κέρδισε και τον επόμενο χρόνο, για την ταινία της Φίνος Φιλμ «Η Μεγάλη Στιγμή του ‘21 – Παπαφλέσσας». Το 1979 σκηνοθέτησε την αγγλόφωνη ταινία «Κραυγές στον Άνεμο», η οποία γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στη Νέα Υόρκη. Σκηνοθέτησε επίσης και τις κοσμοπολίτικες ερωτικές περιπέτειες σε παραγωγή του Κλέαρχου Κονιτσιώτη “Αναζήτησις”, “Ψυχή και σάρκα (Εσύ κι εγώ), “Το αγκίστρι”. Τελευταία του ταινία ήταν η “Μοιραία σχέση” το 2009.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
