 |
|
|  Κυριακή 29/1
32χρονος βγάζει 38.000 δολάρια με μισή ώρα δουλειά τη μέρα
newmoney.gr
Ο Τζέι Πι Μανσίνι πάντα αποζητούσε την πολυτέλεια και τον πλούτο, αλλά
πίστευε ότι η απόκτησή τους ήταν δύσκολη. Τον περασμένο Ιανουάριο
αποφάσισε να νοικιάσει σκάφος , μήκους 11 μέτρων και αξίας 400.000
δολαρίων, που ήταν αγκυροβολημένο στο Key West της Φλόριντα. Όταν
«ανέβασε» το σκάφος του σε μία πλατφόρμα ενοικίασης σκαφών με το όνομα
«Boatsetter», έκανε 11 κρατήσεις σε ένα μήνα και τον επόμενο μήνα οι
κρατήσεις διπλασιάστηκαν.
Διαισθανόμενος την ευκαιρία, ο 32χρονος ξεκίνησε να διαφημίζει το
σκάφος του και σε άλλες πλατφόρμες ενοικίασης σκαφών όπως η «Get my
Boat» και στη συνέχεια αγόρασε και ένα δεύτερο, μικρότερο σκάφος για
ενοικίαση στο Χάμπτον της Βιρτζίνια όπου κατοικεί. Σήμερα, τα δύο
σκάφη του Μανσίνι αποφέρουν 38.000 δολάρια το μήνα εισόδημα, σύμφωνα
με το CNBC.
Σύμφωνα με το Μανσίνι, αυτή η δουλειά απαιτεί μόνο μισή ώρα την ημέρα
απασχόληση, που έχει να κάνει με τη διαχείριση των κρατήσεων και με
τον έλεγχο της σωστής συντήρησης των σκαφών, ο οποίος όμως γίνεται από
τους καπετάνιους που οι ενοικιαστές των σκαφών πληρώνουν.
Τον προηγούμενο χρόνο τα καθαρά έσοδα που είχε ο Μανσίνι από αυτή την
απασχόληση ήταν 190.000 δολάρια, περίπου 100.000 δολάρια περισσότερα
σε σχέση με αυτά που έβγαζε στο απόγειο της καριέρας του ως πωλητής
πλήρους απασχόλησης και με πολύ λιγότερες ώρες απασχόλησης. Αντί να
χρησιμοποιήσει τα χρήματα για την αποπληρωμή δανείων ύψους 550.000
δολαρίων, επένδυσε στην αγορά νέων σκαφών. Ο Μανσίνι σκοπεύει να
διοχετεύσει τα χρήματά του, εκτός από τις αγορές σκαφών και στον
κτηματομεσιτικό κλάδο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
