 |
|
|  Δευτέρα 30/1
Σύνδρομο λυκανθρώπου
Αγόρι στην Ινδία ζει ενα δράμα
in.gr
Ο Lalit Patidar, που κατάγεται από το χωριό Nandleta στο Madhya Pradesh της Ινδίας, αντιμετωπίζει μια σοβαρή ασθένεια, γνωστή ως «σύνδρομο λυκάνθρωπου». Η επιστημονική της ονομασία είναι Hypertrichosis Lanuginosa και πρόκειται για μια συγγενή διαταραχή που προκαλεί στον ασθενή υπερβολική τριχοφυΐα σε όλο του το σώμα, συμπεριλαμβανομένου και του προσώπου του.
Ο άτυχος Ινδός που γεννήθηκε με αυτό το σύνδρομο ζει το δράμα του. Η μητέρα του αντιμετώπισε το σοκ, όταν πρωτοαγκάλιασε το γιο της. «Τον είδα μισή ώρα μετά τη γέννηση και όλο του το σώμα ήταν γεμάτο τρίχες», θυμάται η μαμά του Lalit, Parvatibai.
Το ίδιο άσχημο βίωμα είχε και ο πατέρας του: «Η νοσοκόμα τρόμαξε όταν τον είδε. Κάλεσε τον γιατρό και τον ρώτησε τι συμβαίνει. Ο γιατρός είπε να μην ανησυχείτε, είναι μια χαρά. Ο γιατρός δεν έκανε τίποτα, απλώς ξύρισε τα μαλλιά του και αυτό είναι όλο. Δεν μεγαλώνουν ούτε μικραίνουν- λέμε σε όλους ότι είναι εκ γενετής ελάττωμα».
Δυστυχώς, καθώς μεγάλωνε, ο Lalit υπέστη εκφοβισμό από τα παιδιά στο σχολείο. «Τα μικρά παιδιά συνήθιζαν να φοβούνται βλέποντάς με και ως παιδί δεν ήξερα γιατί. Καθώς μεγάλωνα, συνειδητοποίησα ότι όλο μου το σώμα είχε τρίχες και ότι δεν ήταν σαν όλους τους άλλους. Τα παιδιά φοβόντουσαν ότι θα επέστρεφα για να τα δαγκώσω σαν ζώο. Όταν συνηθίζαμε να περπατάμε με τον παππού μου, τα άλλα παιδιά με κορόιδευαν και με φώναζαν «μαϊμού». Μου πετούσαν πέτρες».
Ο Lalit είπε ότι παρά τον εκφοβισμό και τους χαρακτηρισμούς που έχει υποστεί στο παρελθόν, προσπαθούσε πάντα να παραμένει θετικός. Και ενώ μπορεί να μην υπάρξει ποτέ θεραπεία, έχει μάθει να αγκαλιάζει τη μοναδικότητά του...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
