 |
|
|  Κυριακή 5/2
Βασική αιτία ο αποπληθωρισμός
Στην Ιαπωνία οι εργαζόμενοι δεν έχουν πάρει αύξηση εδώ και 30 χρόνια
CNN,newmoney.gr
Ο Hideya Tokiyoshi ξεκίνησε την καριέρα του ως καθηγητής αγγλικών στο Τόκιο πριν από περίπου 30 χρόνια. Από τότε, ο μισθός του έχει παραμείνει σχεδόν ο ίδιος και γι’ αυτό, πριν από τρία χρόνια αποφάσισε να αρχίσει να γράφει βιβλία για να εξασφαλίσει πρόσθετο εισόδημα.
«Αισθάνομαι τυχερός, καθώς η συγγραφή και η πώληση βιβλίων μου δίνει μια πρόσθετη πηγή εισοδήματος. Αν δεν υπήρχε αυτό, θα είχα μείνει κολλημένος στον ίδιο μισθό», δήλωσε στο CNN ο 54χρονος σήμερα Tokiyoshi. «Χάρη σε αυτό μπόρεσα να επιβιώσω», πρόσθεσε.
Ο Tokiyoshi ανήκει σε μια γενιά εργαζομένων που μόλις και μετά βίας έχουν πάρει αύξηση σε όλη τη διάρκεια του εργασιακού τους βίου. Τώρα, καθώς οι τιμές αυξάνονται μετά από δεκαετίες αποπληθωρισμού, οι εταιρείες αντιμετωπίζουν έντονες πολιτικές πιέσεις για να προβούν σε αυξήσεις.
Ο Ιάπωνας πρωθυπουργός, Fumio Kishida κάλεσε τις εταιρείες να αυξήσουν τους μισθούς σε επίπεδο υψηλότερο από τον πληθωρισμό, με ορισμένες ήδη να ανταποκρίνονται.
Όπως και σε άλλα μέρη του κόσμου, ο πληθωρισμός στην Ιαπωνία έχει γίνει πολύ σοβαρό οικονομικό πρόβλημα με το ποσοστό του να διαμορφώνεται στο 4% σύμφωνα με τις τελευταίες καταγραφές. Το ποσοστό εξακολουθεί να είναι χαμηλό σε σύγκριση με την Αμερική ή την Ευρώπη, αλλά αντιπροσωπεύει υψηλό 41 ετών για την Ιαπωνία.
Το 2021, ο μέσος ετήσιος μισθός στην Ιαπωνία ήταν 39.711 δολάρια, σε σύγκριση με 37.866 δολάρια το 1991, σύμφωνα με στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ). Αυτό σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι έλαβαν αύξηση μισθού μικρότερη από 5%, σε σύγκριση με αύξηση 34% σε άλλες οικονομίες της Ομάδας των Επτά, όπως η Γαλλία και η Γερμανία, κατά την ίδια περίοδο.
Οι ειδικοί έχουν επισημάνει μια σειρά από λόγους για τη στασιμότητα των μισθών. Βασικός παράγοντας είναι ότι η Ιαπωνία αντιμετώπιζε επί μακρόν αποπληθωρισμό, δηλαδή πτώση των τιμών.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
