 |
|
|  Κυριακή 19/2
Ανέστης Τσουκαράκης,απόστρατος Συνταγματάρχης,υποψήφιος βουλευτής
Το μόνο κόμμα, το οποίο στάθηκε δίπλα στα προβλήματα των στρατιωτικών, μέσα και έξω από τη βουλή, ήταν το ΚΚΕ
AΠΕ-ΜΠΕ
Ο συνταγματάρχης (ΣΔΓ) ε.α, τ. Πρόεδρος της Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Ενώσεων Στρατιωτικών, και υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ στη Β’ Πειραιά, Ανέστης Τσουκαράκης, σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, εξηγεί τους λόγους της συνεργασίας του με το ΚΚΕ και τονίζει, μεταξύ άλλων, ότι «το μόνο κόμμα, το οποίο αδιαμφισβήτητα και αποδεδειγμένα στάθηκε δίπλα στα προβλήματα των στρατιωτικών, μέσα και έξω από τη βουλή, ήταν το ΚΚΕ».
Σημειώνει, ενδεικτικά, ορισμένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι στρατιωτικοί, αναφέροντας, χαρακτηριστικά, ότι «για να παραθέσω όλα τα προβλήματα, μάλλον θα χρειάζεται να γράψω βιβλίο».
Μιλώντας στη συνέντευξή του για τον πόλεμο στο έδαφος της Ουκρανίας, τονίζει, μεταξύ άλλων, ότι «στηρίζω και προσπαθώ να βαδίσω μαζί με όσους παλεύουν για την πραγματική ειρήνη και την αλληλεγγύη των λαών. Εννοούμε βέβαια ειρήνη απέναντι σε άδικους πολέμους. Δεν γεννάται ζήτημα όταν πρόκειται για την άμυνα της χώρας».
«Ο πόλεμος Ρωσίας - Ουκρανίας, δεν είναι πόλεμος του Ρώσικου λαού, εναντίον του Ουκρανικού λαού. Πίσω από τον πόλεμο Ρωσίας - Ουκρανίας για παράδειγμα, είναι το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση από τη μία πλευρά και η Ρωσία από την άλλη. Για χάρη των τεράστιων οικονομικών και γεωπολιτικών τους συμφερόντων, οι αστικές τάξεις των χωρών γεννούν πολεμικές συγκρούσεις» υπογραμμίζει.
Σημειώνει, ακόμα, ότι η λαϊκή πάλη «απέναντι στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και πολέμους, δεν μπορεί παρά να περνάει μέσα από την αποδέσμευση της χώρας από ΝΑΤΟ και ΕΕ, όπως και το κλείσιμο των πολεμικών βάσεων των ΗΠΑ».
Ως προς την τουρκική επιθετικότητα επισημαίνει ότι αυτή αυξάνεται «με την ανοχή, αν όχι, το «pushing» του ΝΑΤΟ στον Ερντογάν». Σημειώνει ότι ένα απρόβλεπτο γεγονός όπως ο σεισμός «φαίνεται να βάζει στιγμιαίο φρένο στον Ερντογάν» υπογραμμίζοντας ταυτόχρονα ότι «η αστική τάξη της Τουρκίας οπωσδήποτε δεν θα ξεχάσει τα συμφέροντά της στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο». «Θεωρώ ότι η οποιαδήποτε ανάπαυλα ή τυχόν μείωση της επιθετικότητας της Τουρκίας θα είναι προσχηματική και πρόσκαιρη» υπογραμμίζει ο Α. Τσουκαράκης.
«Εάν δεν αντιδράσει ο ίδιος ο Τουρκικός λαός, προκειμένου να ανατρέψει τα όποια σχέδια της αστικής τάξης της Τουρκίας και να μπορεί ο ίδιος να καρπωθεί τον πλούτο που παράγει, εάν δεν αντιδράσει ο Ελληνικός λαός, ώστε να μπορεί ο ίδιος να καρπωθεί τον πλούτο που παράγει και θα παράξει, η επιθετικότητα της Τουρκίας θα βρίσκεται στην επικαιρότητα. Η αλληλεγγύη που έδειξε ο Ελληνικός λαός στον Τουρκικό λαό αυτές τις ημέρες του σεισμού θα πρέπει να γίνει ο φωτεινός οδηγός του μέλλοντος. Οι δύο λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα και δεν θα χωρίσουν τίποτα» τονίζει, ακόμα, στη συνέντευξή του.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
